I know this is weird, but you need to accept it. [&Morgan]

Hestia

Here's to never growing up.

Een vrouw met roze haar baande zich een weg door de gangen van de school. Haar passen waren gehaast, terwijl ze zich in de richting van de veranderruimte snelde. Hestia wilde nog een keer kijken hoe het met de pas veranderde moonchild ging, de laatste keer dat ze ging kijken was het meisje nog buiten bewustzijn.

Met een rustige, beheersde beweging opende het meisje de deur. De kamer was donker, het licht kon nogal eens fel zijn als je nog moest wennen aan de nieuwe ogen, die je kreeg als je veranderde. Haar eigen ogen waren lichtpaars geworden, hoewel ze voorheen groen waren geweest. Hes zette een klein sfeerlichtje aan, zodat ze het meisje in zich op kon nemen. Het was tamelijk klein, maar ook erg slank. Haar haren waren blond en ze had een mooi gezichtje. Ze kon vanaf deze afstand niet zien of het meisje wakker was, hoewel ze haar borstkas op en neer zag gaan.

Morgan

To gain my trust..

Morgan bewoog langzaam haar hoofd en keek verward in het rond. Het voelde alsof ze een paar jaar achter elkaar geslapen had. Ze keek een beetje in het rond. Tot haar verbazing zag ze een roze vlek, ze moest haar ogen verder open doen om te zien dat het haar was. Ze ging steeds beter kijken en kwam tot de conclusie dat er een meisje stond. Op het eerste gezicht leek ze een meisje dat zich niks aan trok van andere (vanwege haar apparte haarkleur. Een gesprek zou moet vaststellen of haar gedachten het aan het juiste eind hadden. Een gesprek voeren was voor Morgan niet altijd gemakkelijk, niet alleen omdat ze erg verlegen was maar ook omdat ze niet zo’n prater was. Hierdoor kon ze onverschillig overkomen terwijl ze dat helemaal niet was. Stiekem hoopte ze dat het nog onbekende meisje het woord zou doen en dat zij amper wat zou hoeven zeggen. Ze stond op en liep in een langzaam tempo naar het meisje toe.

Hestia

Here's to never growing up.

Hestia keek verrast op toen het meisje haar hoofd optilde, haar blik leek verward. Maar dat was logisch, zo’n verandering was niet niets. En meestal was het geen pretje. De vrouw met haar roze haren toverde een glimlach op haar gezicht, vaak was ze niet al te aardig tegen mensen. Nou ja, meestal was ze niet zo aardig tegen vreemdelingen. Maar dit meisje, met haar blonde haren en het mooie gezichtje, had al genoeg doorstaan. Een beetje vriendelijkheid was wel op zijn plaats. Morgan was overeind gekomen en liep op haar af, in een langzaam tempo. ’Hoe gaat het? Morgan, toch?’ Hestia wist wel zeker dat de naam van het meisje Morgan was, maar zo wist zij in elk geval zeker dat de blondine dit zelf ook nog wist. ’Zo’n verandering is niet niets, als je wilt mag je nog wel even gaan liggen hoor.’ Hes gaf een gracieus gebaar naar het bed. Ze kon op zich best een zorgzaam type zijn, als ze niet in een van haar irritante buien was, waarin ze ontzettend kinderachtig kon doen. Of alleen aan zichzelf dacht.

Morgan

To gain my trust..

Wat Morgan hoopte werd waar. Het meisje had haar een paar vragen gesteld en het enige wat zij hoefte te doen was antwoord geven. Er werd aan haar gevraagd of ze wilde gaan liggen, maar het leek haar niet nodig om daar op in te gaan. Bedankt voor de goede bedoelingen, maar ik blijf liever staan, ik kan wel tegen een stootje. Echt lang had ze niet om verder na te denken want er spookte maar één vraag door haar hoofd: hoe wist dit meisje haar naam? En misschien nog wel een belangrijkere vraag: hoe wist ze zelf hoe ze heette? Ze kon zich het niet herinneren dat iemand haar die naam had gegeven. Zo veel vragen maar geen antwoorden, erg verwarrend allemaal. Als ze het meisje maar niet beledigd had. Nee dat zal wel niet, als je een vraag stelt moet je er rekening mee houden dat je een afwijzing krijg. Met een onzekere blik staarde Morgan het meisje aan.

Hestia

Here's to never growing up.

Bedankt voor de goede bedoelingen, maar ik blijf liever staan, ik kan wel tegen een stootje. Hestia knikte, het was een goed teken dat Morgan zich al beter leek te voelen. De vrouw met haar roze haren wist wat het meisje doormaakte, het was zwaar zo’n verandering. Vooral als je niets meer weet, alleen je naam. En zelfs van je naam weet je niet hoe je er aan bent gekomen. ’Zijn er nog dingen die jij je kan herinneren? Uit je verleden?’ De kans was klein, maar bij sommige bleef het moment dat je gebeten werd je nog bij. Hes was daar een van, ze wist alleen nog dat ze over straat liep (ze wist niet waar ze vandaan kwam, of naartoe ging). Het was donker, er naderde een ietwat vreemd figuur. Hij hief zijn hoofd op, Hestia herinnerde alleen zijn felgele ogen. Maar dat was het dan ook, ze herinnerde zich alleen nog de pijn. Sowieso waren alle herinneringen al wazig, alsof het een onscherpe foto was.

Morgan

To gain my trust..

Het meisje had gevraagd of Morgan zich nog wat herinnerde van het verleden. Ze dacht even diep na. ik herinner mij alleen een hele erge pijn., zei Morgan voorzichtig. Alles voor die pijn is als het ware uit mijn hoofd getrokken. Voor Morgan's doen waren dit al veel woorden. Morgan probeerde een beetje te lopen, maar viel gelijk met een klap op de grond. Ze bleef even stil liggen omdat het zoveel pijn deed. Het leek haar het beste om even rustig te blijven liggen en als de pijn wat afnam weer proberen te gaan zitten. Morgan schaamde zich best wel. Ze kende het andere meisje nog geen vijf minuten en wat doet ze? ze valt op de grond. Waarom moest dit haar overkomen? Kon ze nou niet gewoon blijven staan? Aan de andere kant, ze was nog best zwak en nog maar net wakker, maar echt blij was Morgan niet met deze grote blunder. Haar hoofd die zo ontzettende pijn, alsof ze steeds met haar hoofd tegen de muur aan knalde. De rest van haar lichaam deede ook wel pijn, maar door de vreselijke pijn aan haar hoofd dacht ze erg eigelijk niet eens aan. Hopelijk zou het onbekende meisje haar niet vreselijk uit gaan lachen. Dat zou dit moment van pijn en ongeluk nog net iets erger maken. In spanning wachtte Morgan de reactie af van het meisje.

Hestia

Here's to never growing up.

’Ik herinner mij alleen een hele erge pijn..’ Klonk de stem van het meisje voorzichtig. ’Alles voor die pijn is als het ware uit mijn hoofd getrokken.’ Hestia knikte, een nadenkende frons in haar gezicht. Zij had precies hetzelfde meegemaakt als Morgan, de oude herinneringen komen ook niet meer terug.. De vrouw streek een lok van haar roze haren uit haar gezicht, terwijl ze de bewegingen van de blondine volgde. Die probeerde te lopen maar vrijwel meteen met een klap op de grond viel. Hestia snelde naar haar toe, waarna ze bij haar neerknielde. Een geruststellende glimlach vormde haar lippen. ’Gaat het?’, een ietwat bezorgde ondertoon lag in haar stem. Dat was een kant die ze van zichzelf niet herkende, die zorgzame kant paste totaal niet bij de rest van haar karakter. Maar toch was hij er, als een zwart schaap tussen tientallen witte schapen. En hoewel ze die kant niet altijd wilde hebben, hij maakte een deel uit van haar. Ze kon die zorgzame kant niet missen.