What is happening? [open]

Het gekraak van het bed maakte het jonge bruinharige meisje wakker. Ze had even nodig om tot de conclusie te komen dat ze het gekraak zelf veroorzaakt had door zich om te draaien. Echter leek het kraakgeluid veel sterker te zijn. Ze slikte moeizaam en werkte zich op haar ellebogen iets overeind op het bed waar ze op lag. Waar was ze? Wat was er gebeurd? Waarom wist ze niets meer? De deken die ze over zich heen had getrokken gleed nu van haar af en ze begon te rillen. Snel pakte ze de deken en trok die op tot haar kin. Ze trok haar benen op en zag toen de deurklink naar beneden gaan. De deur ging open, net als het licht. "AH!" een kreet ontsnapte uit haar keel en ze rukte de deken over haar hoofd. Wat was er met haar? Waarom kon ze niet tegen het licht? "Oh sorry..." Sunset hoorde de persoon binnen komen en de deur weer dicht gaan. Voorzichtig keek ze over haar dekbed, maar het kon gewoon. Niets deed haar pijn. Nog niet.

Een klap gaf aan dat de deur weer dicht was. Op die manier merkte Sunset ook dat haar gehoor ineens veel scherper was. Ze schrok er dus ook een beetje van. Voorzichtig keek ze over de rand van haar dekbed, maar haar ogen deden nog wel pijn van het felle licht. Een vrouw met roze haar stapte de kamer in. Ondanks dat het donker was kon Sunset haar duidelijk zien. Wat deed ze hier? Wat was er gebeurd? Ze wist niets meer. Had ze een hersenschudding gehad ofzo? 'Hoe gaat het met je?' vroeg de vrouw. 'Behalve dan dat je ogen nu waarschijnlijk pijn doen,' vervolgde ze. Sunset haalde haar schouders op. "Hoe kom ik hier?" vroeg ze zachtjes. Toen ze besefde dat dat wel heel raar klonk voelde ze zichzelf blozen en keek snel naar haar dekbed. Sunset hoorde snelle voetstappen op de gang en keek kort op. Maar ze zag alleen de muur. Waarom hoorde ze het zo duidelijk? De voetstappen gingen voorbij en er werd een deur krakend opengedaan en hard weer dichtgesmeten. Ze kromp ineen bij de klap. Ze keek het meisje aan. "Waarom kon ik niet tegen het licht?" ze begon nu toch maar haar vragen te stellen.

Toen ze geen antwoord kreeg op haar eerste vraag keek ze licht wanhopig omhoog naar de vrouw. Waarom gaf ze geen antwoord? Toen stelde ze toch maar haar tweede vraag er achter aan. ’Het is misschien lastig te begrijpen, dus als je iets niet snapt. Ik ben hier om je te helpen.’ sprak de vrouw nu. Sunset keek haar met een schuin hoofd aan. ’Je bent een Moonchild geworden, je bent hier omdat één van ons je heeft gevonden. Een hele tijd geleden waren bij Moonchilds nog onder de gewone mensen, tot één van ons gewelddadig werd. Vanaf dat moment werden er honderden Moonchilds veroordeeld, velen beëindigden op de brandstapel. ’ Sunset hoorde de pijn in de stem van de vrouw en keek haar aan. Een kort moment zag ze de pijn, waardoor ze snel weg keek. ’We zijn uiteindelijk terecht gekomen op deze plek, het is hier een soort school. We hebben docenten, maar lessen volgen zijn niet verplicht.’ Ze glimlachte lichtjes. ’Je kon daarnet zo slecht tegen het licht omdat je lichaam door veel veranderingen gaat, Moonchilds kunnen goed zien in het donker. Onze ogen kunnen soms alleen minder goed tegen fel licht, vooral in het begin.’ vervolgde ze en Sunset knikte om te zeggen dat ze het begrepen had. In ieder geval voor nu. "Wat zijn Moonchilds?" vroeg ze. Ze keek de vrouw weer een beetje onzeker aan. Waarom zei ze niet hóe ze hier kwam? De vrouw had wel gezegd wáárom, maar niet hóe. Ze keek haar nog een keer aan, met een blik van 'je-hebt-mijn-vraag-niet-beantwoord'

Haar blik scheen de vrouw niets te doen. Voor alsnog gaf ze wel antwoord en uitleg op haar andere vragen, maar dat ze niets zei over haar eerste vraag maakte Sunset onzeker. Wilde ze het niet vertellen? Was het erg? Of wist ze het gewoon niet? Sunset trok haar benen op en trok de deken toch nog wat hoger om haar heen. "Maar... Maar zijn we hier veilig? Willen gewone mensen ons nog steeds op de brandstapel gooien?" ze keek de vrouw aan, ze had al gezien dat het gevoelig lag, maar toch wilde ze het weten. Ze wilde er niet zelf op komen. "Hoeveel Moonchilds zijn er ongeveer?" vroeg ze. "Word je als Moonchild geboren, of iets anders?" vroeg ze er bijna meteen achteraan. Geboren. Ze was 15. Maar wat was er in die 15 jaar gebeurd? "Waarom... Ik herinner me niets meer van mijn verleden..."

’We zijn hier veilig, dat ik weet zijn er hier geen mensen in de buurt geweest.’ zei de vrouw. Ze zuchtte en Sunset knikte, als teken dat ze het begrepen had. ’Ik weet niet of de mensen ons nog steeds op een brandstapel willen gooien, ik ben al een lange tijd niet meer bij mensen in de buurt geweest.’ Sunset ging er niet verder op in, ze had wel door dat ze een gevoelig onderwerp had aangeslagen. Als ze er later nog meer vragen over had zou ze vast wel nieuwe Moonchilds hebben ontmoet. Daar kon ze het dan wel aan vragen. ’Ik weet niet hoeveel Moonchilds er zijn, misschien dat er nog personen buiten deze school rondlopen.’ zei de vrouw op haar volgende vraag. Even dacht Sunset dat ze het irritant vond dat ze zo veel vragen stelde, maar de vrouw glimlachte. ’Als je gebeten wordt door een andere Moonchild, dan wordt je er zelf ook een.’ Even keek ze haar verbaast aan. Gebéten? Oke dan. ’Dat kan kloppen, veel Moonchilds herinneren zich weinig tot niets van hun verleden. Er zijn wel uitzonderingen waarin Moonchilds zich juist wel een aantal dingen herinneren van hun verleden, maar ik denk dat het nog fijner is om niets te weten. Dan verlang je niet zoveel naar je oude leven.’ Sunset knikte. Ja, dat was wel logisch. Want er was geen weg meer terug. Ze zag nu beter, dus zag ze ook de aparte kleur ogen van de vrouw. "Wat veranderd er als je gebeten word?"

’Je oogkleur veranderd, net zoals je hoektanden.’ zei de vrouw. Sunset ging met haar tong langs haar tanden, en voelde inderdaad dat haar hoektanden scherper waren. Ze huiverde kort. ’Ook veranderen je kracht, snelheid en verwoestbaarheid.’ vervolgde de vrouw. Sunset knikte. Dat klonk eigenlijk helemaal niet verkeerd! Ze moest alleen even door de verandering heen komen. "Hoelang duurt het veranderen eigenlijk?" vroeg ze. Als het nog lang duurde, hoopte ze wel dat ze niet iedere keer zoveel last had van het licht. Dat kon nog wel vervelend gaan worden. Ze dacht even na over wat de vrouw haar allemaal verteld had. Oke, ze was dus een Moonchild, ze was dat geworden omdat ze gebeten was door een andere Moonchild. Ze was nu op een school voor Moonchilds waar lessen werden gegeven, maar waar je niet per se heen hoefde te gaan. Verder wist ze wat er veranderde aan je als je gebeten was. En ze wist dat je je verleden vergat als je was gebeten. Wie weet was dat wel beter ook. Misschien had ze wel een rot leven gehad.