It's a boring day.. [&Ferculis]

Wat zou er gebeurt zijn als hij nooit deze school was begonnen? Misschien had hij dan wel iemand gevonden, op wie hij hopeloos verliefd was geworden, had hij haar gebeten en waren ze samen in een hutje in het bos gaan wonen. Ze hadden een tiener gebeten, zodat het was alsof ze een kind hadden, en waren een beetje gaan leven als de Cullens, in de serie Twilight. Een zachte grinnik weerklonk vanuit zijn keel. Zou het hem bevallen hebben? Waarschijnlijk wel. Hij had onder de mensen kunnen zijn, hij had zelfs gelukkig kunnen zijn. Een stemmetje klonk op vanuit een achterhoek van zijn hersenpan. 'Maar je bent gelukkig, mafkees.' Het was niet meer dan een fluistering, maar het voelde alsof iemand hem aan het toeschreeuwen was. Wat het ook was, het was hoogst onprettig. Misschien was het ergste nog wel, dat de man wist dat het waar was. Het stemmetje had gelijk, hoe erg hij zijn naasten ook op een zijpad probeerde te brengen...
 Een zacht geklop op de zware eikenhouten deur van zijn kamer haalde hem uit zijn overpeinsingen. 'Binnen,' Klonk zijn stem zacht, maar het was niet nodig. De vrouw met het roze haar was zijn kamer al binnen gekomen, en Ferculis wist dat hij haar met geen mogelijkheid had kunnen tegenhouden. Ze trok zich toch al zo weinig van hem aan.
 'Nog iets bijzonders gebeurt vandaag?' klonk haar melodieuze stem. 'Hestia.' klonk de zijne als response. 'Wat laat jou nu toch denken dat je mijn kamer op elk gewenst moment van de dag zomaar binnen kunt stormen?'

'Nog iets bijzonders gebeurt vandaag?' klonk haar melodieuze stem. 'Hestia.' klonk de zijne als response. 'Wat laat jou nu toch denken dat je mijn kamer op elk gewenst moment van de dag zomaar binnen kunt stormen?' Een lichte glimlach lach om zijn lippen, maar deze liet geen humor zien. 'Wat laat jou nu toch denken dat ik dat niet kan?' Een plagende ondertoon lag in haar stem, terwijl ze met een sierlijk gebaar haar roze haar naar achteren zwaaide, en hem recht in zijn vreemd gekleurde ogen keek. De man negeerde haar plagerige ondertoon, negeerde eigenlijk haar hele zin. ’Maar in ieder geval, terug naar mijn vraag. Heb je nou nog wat bijzonders meegemaakt of niet?’ Ferculis haalde licht zijn schouders op, terwijl zijn scherpe ogen zijn focusten op een nieuw schilderij in zijn luxe kamer. Onnodig luxe. 'Een nieuwe Moonchild. Morgan.' Zijn uitdrukking straalde enkel verveling uit, alsof het hem niet zo veel deed dat er weer een Moonchild heelhuids binnen was gebracht.
Met een nieuw sprankje interesse in zijn donkere ogen wendde de man zich weer naar de kinderlijke vrouw voor zijn massieve bureau. 'En hoe was jouw dag dan, Hestia?' Zijn stem was nog steeds zacht, maar ondanks dat goed hoorbaar.

Lichtjes knikte de man, terwijl zijn blik snel weer naar de grond dwaalde. Zijn mond ging open om wat te zeggen, maar zijn stembanden brachten geen geluid voort, en hij besloot zijn kaken weer op elkaar te klemmen. Nogmaals opende hij zijn mond, terwijl hij weer naar de vrouw voor hem keek. De adem stokte in zijn keel, terwijl hij opnieuw dingen aan haar ontdekte, die hij nooit gezien had. De opvallende paarse kleur van haar ogen leek nog meer op te vallen dan anders, alhoewel hij haast overschaduwd werd door de roze kleur van haar lange haar. Een gegeneerde blik verscheen in zijn ogen terwijl hij opstond, en naar het raam liep. Alles om maar met zijn rug naar haar toe te kunnen staan en niet langer overspoeld te worden door die welbekende golf van sprakeloosheid. Hij kon er niets mee, maar hij kon er net zo min iets tegen beginnen, en dit ergerde hem mateloos. 'Staan er nog lessen gepland? Grote aankondigingen? Activiteiten voor de leerlingen?' Zijn stem had weer die autoritaire toon aangenomen, die zo kenmerkend voor hem was.

Glimlachend besefte de man dat Hestia haar agenda weer eens niet bij zich had. Natuurlijk, hij had niets anders mogen verwachten. Maar hij kon het niet laten om haar met een besmuikt glimlachje aan te kijken. Zijn donkere ogen zochten die van haar, terwijl zijn hand naar zijn telefoon schoot. 'Nee dankje. Ik kijk wel in mijn eigen. Die is immers verbonden met de jouwe.' Klonk zijn stem, terwijl hij zijn agende opende en deze doorkeek. Geen lessen. Geen activiteiten. Geen speciale dingen. Ze hadden immers ook nog veel te weinig leerlingen, zoals te verwachten viel. Er waren immers zoveel moorden gedaan, op onschuldige MC'ers... En stiekem had Ferculis het ook niet kunnen laten die moorden te wreken op enkele burgers. Maar dit was haast nooit opgemerkt, hij had het altijd laten lijken alsof ze zelfmoord hadden gepleegd... Besmuikt veranderde langzaam in treurig, mismoedig. Waarom had hij dat geflikt?
'Waar blijven de leerlingen? We hadden ze voorspeld. Waar blijven ze?' Een lichtelijk wanhopige, gestoorde blik verscheen in zijn donkere ogen, terwijl hij de vrouw voor hem smekend aankeek. Alleen zo kon hij haar aankijken zonder te blozen, of weg te moeten kijken. Met zijn werkelijke emoties gemaskerd. Ze was veel te jong. Hij was veel te oud. Het ging niet. Simpel.

Met ingehouden lach keek de man haar aan. Hestia had gelukkig zelf ook de ironie van het hele gebeuren door, dat maakte het voor hem makkelijker haar niet te kwetsen. Want als er iets slecht zou zijn voor de school... Dan was het wel door docenten, die zelf zorgden voor vijandigheid tussen de twee afdelingen. Het was funest. Een ramp. Een catastrofe. Met een glimlachje besefte Ferculis dat hij weer een wanhopig afdreef van het onderwerp, en hij gaf met een knikje zijn instemming aan Hestia te kennen. Tja, leerlingen... Eigenlijk had hij geen zin om er gedachten, laat staan woorden aan vuil te maken... Maar het was Hestia die hier voor hem stond, en die kende hij toch als een praatgrage tante. Nuja, tante... Zo oud was ze nog niet, toen ze gebeten werd. Een glimlach ontstond opnieuw rond zijn mond. Nee, zo oud was ze nog niet. Daar had hij haar eigenlijk ook op uitgekozen. En haar zuurstokroze haar speelde natuurlijk ook wel een rol. Alleen had hij haar kinderlijke gedrag dat ze af en toe vertoonde, dan weer niet verwacht... Maar Hestia wist het zelf niet. En misschien, heel misschien, moest hij dat missende stukje in haar geschiedenis eens aan haar ophelderen... 'Hes, door wie ben jij eigenlijk gebeten? Weet je dat?' Klonk zijn stem.

Het ontkennende antwoord van de vrouw, maakte dat hij zich nog schuldiger voelde. Hij had haar niet alleen naar deze verdomde wereld geholpen, nee, hij had haar het niet eens verteld. Hij had haar de kans niet gegeven hem te verachten om zijn daden, nee... Bij lange na niet. Hij had haar in het duister laten tasten, terwijl het niet eens nodig was. 'Zou je... Zou je het willen weten?' Zijn keel was droog, hij was nauwelijks in staat de woorden eruit te persen. Hij had het haar niet aan mogen doen. Ze zou hem haten, als hij het haar vertelde. Maar misschien wilde ze het wel niet weten? Een vonkje hoop bloeide op in zijn binnenste, terwijl hij haar met ernst aankeek, en probeerde te bedenken wat ze hem aan zou doen. Zou ze hem iets aan doen? Of zou ze hem stilzwijgen? 'Zou je het willen weten, als dat kon?'

Een nadenkende frons verscheen op het gezicht van de vrouw, na zijn woorden. Ze moest hier zo lang op hebben gewacht, op hebben gehoopt... En Ferculis wist dat. Hij had zelf ook jaren gehoopt op opheldering... En toen klopte er iemand bij hem aan. Een oudere vrouw, die beweerde zijn 'moeder', zijn 'schepster' te zijn. Ze was een Moonchild, al was het niet heel duidelijk te zien geweest... Maar hij had haar na een paar minuten praten vriendelijk de deur gewezen. 'Zou je het willen weten, als dat kon?’ Klonk zijn stem opnieuw, en hij zag in haar paarse ogen hoe ze nadacht over zijn vraag. ’Ja.. Als dat kon, dan.. Dan zou ik het willen weten.’ Jammer. Jammer genoeg wilde ze het inderdaad weten. En hij kon het haar vertellen. Maar hij kon ook liegen... Toch? Nee, de man wist dat hij niet tegen haar kon liegen, in ieder geval niet over zo'n onderwerp. Hij kon het haar niet aandoen. ’Fer.. Weet.. Weet jij soms meer over mijn verleden?’ De vrouw keek hem wantrouwend aan, en Ferculis sloeg zijn ogen neer. Hij kon niet anders. 'Ja. Ja, ik weet meer over je verleden.' Klonk zijn stem zachter dan normaal.

Ferculis negeerde de dreigende blik in de ogen van de vrouw tegenover hem. Hij liet zich niet intimideren, niet door de vrouw die hij gemaakt had tot wat ze was. Nee. Dat deed hij gewoon echt niet. Toch lag er een blik vol schaamte in zijn ogen, schaamte die hij maar zou moeten dragen, tot ze hem kon vergeven. Als ze dat kon. Als ze dat wilde. Met een rilling bande hij de gedachten uit zijn hoofd. Hij moest haar nu geven wat ze wilde, en als hij Hestia goed genoeg kende, waren dat antwoorden. Antwoorden over haar verleden. En wel nu meteen. Zodat ze alles in elkaar zou kunnen puzzelen... En hem absoluut verrot kon schelden natuurlijk. Misschien moest hij zich onder het bureau verstoppen bij haar uitbarsting straks. 'Hestia, vraag maar raak. Ik zal je alles vertellen wat ik weet. En er is een ding dat ik echt zeker weet. En dat is dat ik je gebeten heb.' Zijn stem was zacht, maar duidelijk hoorbaar. Hij kromp alvast een klein stukje ineen, haar uitbarsting afwachtende. Toch keek hij haar nog steeds aan.

Met een brok in zijn keel zag hij de vrouw met het paarse haar zijn kantoor uit benen, ze was ongetwijfeld furieus. Maar hij moest dit met haar uitspreken... 'Waarom.. WAAROM HEB JE ME DIT NOOIT VERTELD? IK HAD HET RECHT OM DIT TE WETEN.’ Had ze hem toe gegild tot  zijn oren tuitten van de decibellen. Haar ogen hadden absoluut woedend gestaan, ze kon het natuurlijk niet verwerken. Logisch. Dat had hij ook niet gekund. Maar nu wist ze het, en eenmaal A gezegd, moest hij ook B zeggen en achter haar aan gaan. Vreemd genoeg kostte dit hem enorm veel moeite, hij moest zichzelf er echt toe zetten zich om te draaien, achter zijn bureau vandaan te komen, en te gang in te lopen. Maar toe hij zag hoe ver de vrouw al was, begon hij te rennen. 'Hestia! Hes, laat het me uitleggen.' Een licht wanhopige klank had zich in zijn zware stem genesteld, hij kon er niet vanaf komen. Niet nu. Maar Hestia was te ver voor hem, en hij begon harder te rennen. Harder en harder, tot zijn vingers zich eindelijk om haar arm sloten. Ze zou zijn vingers eraf rukken, en dat wist hij... Maar het was zijn verdiende straf. Hij had haar gemaakt tot wat ze was, een sterk, bovenmenselijk wezen. 'Hestia, laat het me uitleggen. Laat het me uitleggen alsjeblieft.' Hij pakte snel ook haar andere arm vast, en drukte haar tegen zich aan om haar vast te kunnen houden en zijn grip op haar niet te verliezen. Hij was sterker. Dat moest wel. Of hij moest niet geweten hebben dat ze bloed had gedronken... Snel schudde hij zijn hoofd, en een kleine glimlach verscheen om zijn lippen. 'Je bent leuk als je boos bent.' Grinnikte hij zacht in haar oor.

OOC: 300 woorden ;D En sorry voor het beetje godmode..

Met een snelle beweging had Fer de twee armen van de vrouw stevig beet gepakt en haar tegen zich aan gedrukt. Niet dat het nu per se nodig was, maar zo liet hij het natuurlijk wel lijken. Hij klonk dan wanhopig, langzaam aan kwam zijn verstand terug en zag hij de voordelen van de situatie in. Hestia was overstuur, en misschien was er makkelijker tot haar door te dringen dan normaal. 'Hestia, laat het me uitleggen. Laat het me uitleggen alsjeblieft.’ Klonk zijn stem, nog steeds met de wanhopige ondertoon. De vrouw deed een ruwe poging om los te komen, maar de man kon haar nog net houden. ’Ferculis. Laat me los.’ Opnieuw zette Hestia haar dreigende stem op, maar het deed de man dit keer niets. Hij had haar vast, ze kon hem niets, en stiekem genoot hij van het moment. 'Je bent leuk als je boos bent.’ Klonk zijn stem grinnikend in haar oor. Na een enkele poging om zichzelf te bevrijden, gaf ze het op. ’Perfecte timing om dat te zeggen, casanova.’ Een sarcastische ondertoon sierde haar stem, en liet Ferculis breed grijzen. 'Eigenlijk wel. Ik heb je nog nooit zo kwaad gezien.' Het was haast onmogelijk om de grijns in zijn stem niet te horen. 'En nu gaan we eens goed praten. Geen gemaar.' Langzaam tilde hij haar op, zoals je ze het in films zag doen. Langzaam genoeg om te zorgen dat ze niet toch van hem ontsnapte. Met de snelle tred van een Moonchild, voor een mens niet geheel meer zichtbaar, droeg hij haar zijn kantoor in en liet haar voorzichtig zakken op een stoel, waarna hij de deur voor de zekerheid op slot draaide.

Met overdreven zorg had de man de eikenhouten deur op slot gedraaid. Zelf de klik had heel overtuigend geklonken... Maar als de vrouw echt weg wilde zou het haar niet tegen houden. Daar was ze immers een Moonchild voor... Ze kon die deur met gemak uit zijn hengsels tillen, en ze zou morgen ook absoluut geen spierpijn hebben. Maar dat deed er nu niet toe. ’Fer.. Draai je nou serieus de deur op slot?’ De stem kwam van achter hem, wat hopelijk betekende dat Hestia nog steeds netjes op haar stoel zat. 'Ja, ik doe hem inderdaad op slot.' Misschien dat het haar menselijke gevoel zou prikkelen, en ze er niet aan zou denken hem open te breken. Met overdreven gratie ging hij tegenover haar zitten, aan zijn bureau. ’Waarom heb je het niet eerder vertelt?’ Een zachte zucht rolde met de woorden mee over haar lippen, en de man glimlachte. Niet geheel gepast in deze situatie, maar hij kon het niet onderdrukken. 'Omdat je er nooit echt naar gevraagd hebt. En ik heb het je inderdaad niet zelf verteld, bang voor deze reactie.' Grinnikte hij. 'Zou je ontkennen zo gereageerd te hebben, als ik het je uit mijzelf verteld had?'