It's a boring day.. [&Ferculis]

THE THINGS WE LOST

Haar stem had een aarzelende toon, terwijl ze langzaam verder sprak, na zijn naam genoemd te hebben. ’Hoe.. Hoe bedoel je? Je houdt en hield teveel van me?’ Ferculis opende zijn mond, maar slikte zijn woorden dadelijk weer in. Hoe moest hij haar dat uitleggen? 'Ik... Geef veel om je.' antwoordde de bruinharige man voorzichtig. Haar wangen waren langzaam rood gekleurd, maar de man besteedde er even geen aandacht aan. Natuurlijk, het zag er lief uit... Maar hij was haar antwoorden verschuldigd. En die zou hij haar geven. ’Weet je dingen over mijn familie? Over mijn beroep?’ Een kleine glimlach sierde plots de mond van de man voor haar. 'Je was model. Je was topmodel, op de Amsterdam Fashion Week, noem maar op. Je was beeldschoon. Je bént beeldschoon.' Zijn glimlach verbreedde zich even, naar een mondhoek. 'Had je dat verwacht? Model? Of had je iets heel ander verwacht?' Nieuwsgierig keken zijn donkergroene ogen in haar paarse exemplaren.

158 words
These are the things, The things we lost, The things we lost in the fire, fire, fire...

the winds of change are blowing wild and free

’Ik… Geef veel om je,’ antwoordde hij voorzichtig. Hestia voelde dat haar wangen lichtelijk rood bleven, maar negeerde het zelf. Wat kon ze er immers aan doen? ’Weet je dingen over mijn familie? Over mijn beroep?’ Had haar vraag geduid, een kleine glimlach sierde de mond van de man tegenover haar. ’Je was model. Je was topmodel, op de Amsterdam Fashion Week, noem maar op.  Je was beeldschoon. Je bent beeldschoon.’ Zijn glimlach verbreedde zich even , naar een mondhoek. ’Had je dat verwacht? Model? Of had je iets heel anders verwacht?’ Een nieuwsgierige blik lag in zijn donkergroene ogen.  Hestia haalde ietwat verward haar schouders op. ’Ik had me eigenlijk niets voorgesteld van mijn vorige beroep..’ Klonk haar stem, met een zacht volume.  Dit gesprek was al verwarrend genoeg voor haar, nu moesten haar gevoelens voor Fer er ook nog even doorheen gaan mengen. Na dit gesprek had ze geen flauw idee wat ze nou werkelijk voor hem voelde..

THE THINGS WE LOST

Haar stem had een aarzelende toon, terwijl ze langzaam verder sprak, na zijn naam genoemd te hebben. ’Hoe.. Hoe bedoel je? Je houdt en hield teveel van me?’ Ferculis opende zijn mond, maar slikte zijn woorden dadelijk weer in. Hoe moest hij haar dat uitleggen? 'Ik... Geef veel om je.' antwoordde de bruinharige man voorzichtig. Haar wangen waren langzaam rood gekleurd, maar de man besteedde er even geen aandacht aan. Natuurlijk, het zag er lief uit... Maar hij was haar antwoorden verschuldigd. En die zou hij haar geven. ’Weet je dingen over mijn familie? Over mijn beroep?’ Een kleine glimlach sierde plots de mond van de man voor haar. 'Je was model. Je was topmodel, op de Amsterdam Fashion Week, noem maar op. Je was beeldschoon. Je bént beeldschoon.' Zijn glimlach verbreedde zich even, naar een mondhoek. 'Had je dat verwacht? Model? Of had je iets heel ander verwacht?' Nieuwsgierig keken zijn donkergroene ogen in haar paarse exemplaren. De vrouw antwoordde ontkennend, ze antwoordde dat ze zich niets voorgesteld had, en dat verbaasde de man. Helemaal niets? Wat... apart.. 'Heb je verder nog vragen? Redenen, plaatsen, adressen, iets anders?' Onderzoekend gleed zijn blik over haar gezicht.

OOO words
These are the things, The things we lost, The things we lost in the fire, fire, fire...

the winds of change are blowing wild and free

'Je was model. Je was topmodel, op de Amsterdam Fashion Week, noem maar op. Je was beeldschoon. Je bént beeldschoon.' Zijn glimlach verbreedde zich even, naar een mondhoek. 'Had je dat verwacht? Model? Of had je iets heel ander verwacht?' De man leek verrast over haar ontkennende antwoord. ’Heb je verder nog vragen? Redenen, plaatsen, adressen, iets anders?’ Zijn blik gleed onderzoekend over haar gezicht, een kort moment dacht ze na. ’Waarom heb je me eigenlijk gebeten?’ Deze vraag was haar bijgebleven toen Fer haar vertelde dat hij haar gebeten had, een vragende blik sierde haar ogen terwijl ze hem strak aan bleef kijken. Er was teveel gebeurd in deze korte tijd voor haar om echt op verdere vragen te komen, alle vragen die ze zich had gesteld. Nu ze zo dicht bij het antwoord weg, bleken ze allemaal foetsie. Verdwenen in het niets. Een zucht rolde over haar lippen, was haar leven nu beter dan haar vorige leven? ’Was ik gelukkig vroeger?’

THE THINGS WE LOST

Nieuwsgierig keken zijn donkergroene ogen in haar paarse exemplaren. De vrouw antwoordde ontkennend, ze antwoordde dat ze zich niets voorgesteld had, en dat verbaasde de man. Helemaal niets? Wat... apart.. 'Heb je verder nog vragen? Redenen, plaatsen, adressen, iets anders?' Onderzoekend gleed zijn blik over haar gezicht. De meest gevreesde vraag moest nog komen. Zijn rede om haar te bijten. Aan de ene kant, wilde Fer het haar absoluut vertellen. Ze verdiende het te weten. Maar aan de andere kant... Wat als hij er een klap in zijn gezicht, een halve deur en een facature voor afdelingshoofd aan over zou houden? Het zou natuurlijk geen verassing zijn, de man had zich er al weken op voorbereid. Het moest er gewoon uit, anders waren de bomen op het schoolterrein niet veilig. ’Waarom heb je me eigenlijk gebeten?’ Ferculis gunde zichzelf een korte pauze om te denken over zijn antwoord, dat hij op een goede manier wilde brengen. Zijn lip werd bevrijd uit diens beklemde situatie, toen zijn kaken van elkaar kwamen en zijn tong en lippen samen begonnen te werken om de moelijke woorden eruit te persen. 'Ik vond je leuk, je was mooi. Ik voelde wat voor je, en ik was toen nog een egoïstische freak. Nu nog steeds, natuurlijk, maar ik heb het langzaam aan leren verbergen.' Een wrang glimlachje ontstond om zijn lippen. 'Was je gelukkig? Ik zou het niet kunnen zeggen. Die avond niet. Je stond tegen een muur te schreeuwen, terwijl je maar een enkel wijntje op had.'

OOO words
These are the things, The things we lost, The things we lost in the fire, fire, fire...

the winds of change are blowing wild and free

’Ik vond je leuk, je was mooi. Ik voelde wat voor je en ik was toen nog een egoïstische freak. Nu nog steeds natuurlijk, maar ik het langzaam aan leren verbergen.’ Een glimlach ontstond om zijn lippen. ’Was je gelukkig? Ik zou het niet kunnen zeggen. Die avond niet. Je stond tegen een muur te schreeuwen, terwijl je maar een enkel wijntje op had.’ Een kort moment was er een frons zichtbaar op het voorhoofd van de vrouw, waarna deze overging in een fijne glimlach. ’Fijn om te weten dat mijn baas een egoïstische freak is,’ een plagende ondertoon lag in haar stem. ’Hmm.. Als ik het zo hoor ben ik hier toch wat gelukkiger..’ Een grijns sierde haar lippen. ’Hoewel ik nog steeds een hekel heb aan muren..’ Mompelde ze er sarcastisch achteraan. ’Fer..’ Begon ze, niet wetende hoe ze dit moest zeggen. ‘Ik.. Ik denk dat je er goed aan hebt gedaan me te bijten, ik ben hier gelukkig.’ Ze herinnerde haar de woorden die hij eerder in het gesprek uitgesproken had. ’En ik houd ook van jou, ik geef heel veel om je.’

THE THINGS WE LOST

Met openhangende mond keek Ferculis snel een andere kant uit. Als de man iets niet verwacht had, dan was het wel dat de vrouw met het zuurstok achtige haar hem dankbaar zou zijn, voor het feit dat hij haar gebeten had. Ze maakte er zelfs grappen over! Het was waar, dat ze als een gek tegen een muur had staan schreeuwen, waarschijnlijk om haar frustratie of woede eruit te krijgen. Of niet, natuurlijk. Misschien had ze wat vreemds gerookt, waar hij niets van gemerkt had. Hij was de hele avond in haar buurt geweest, om zichzelf ervan te overtuigen dat hij het juiste deed, dat ze het nodig had om een brainwash te krijgen en weg te zijn, uit deze omgeving. Maar, wat ze als laatste had gezegd kon de man absoluut niet bevatten, het was niet mogelijk. Het kon niet. Nee... Hij had er al die jaren op gewacht, en hij wachtte nu op de vonk, die op zou moeten springen, maar deze leek niet te komen. Maar hij moet het proberen, voor haar. Al die jaren was deze vonk er geweest, hij had vast gewoon nog de tijd nodig om omhoog te komen. Kijk, daar kwam hij al, merkte de man tevreden op terwijl hij naar Hestia toe liep, een charmante grijns op zijn lippen. 'Meen je dat Hes? Meen je dat echt?'

OOO words
These are the things, The things we lost, The things we lost in the fire, fire, fire...

the winds of change are blowing wild and free

’Hoewel ik nog steeds een hekel heb aan muren..’ Had ze sarcastisch gemompeld. ’Fer..’ Begon ze, niet wetende hoe ze dit moest zeggen. ‘Ik.. Ik denk dat je er goed aan hebt gedaan me te bijten, ik ben hier gelukkig.’ Ze herinnerde haar de woorden die hij eerder in het gesprek uitgesproken had. ’En ik houd ook van jou, ik geef heel veel om je.’ De man was naar haar toegelopen, een charmante grijns lag op zijn lippen. ’Meen je dat Hes? Meen je dat echt?’ Zonder dat ze het zelf eigenlijk doorhad verscheen er ook een lichte glimlach rond haar lippen, ze knikte langzaam. ‘Waarom zou ik dat niet menen? Ik geef echt heel veel om je Fer,’ haar stem had een ietwat onzekere toon aangenomen, iets wat ze niet van zichzelf gewend was. Het was raar dat ze pas sinds dit gesprek in was gaan zien wat ze werkelijk voor Ferculis voelde, maar ze had onderhand wel geleerd te vertrouwen op haar gevoelens.

THE THINGS WE LOST

De vrouw had hem geantwoord wel degelijk echt van hem te houden, het verwarmde niet alleen het al lang niet meer kloppende hart van de man, maar een plotselinge warmte verspreidde zich door zijn hele lichaam. Of verbeelde hij zich dit enkel? Het was natuurlijk goed mogelijk, hij was altijd al goed geweest in zichzelf voor de gek houden, of het nu was in gevoelens of in zintuigelijke dingen. Langzaam stond hij op, en liep met een trage, charmante glimlach om zijn bureau heen. 'Weet je wel hoe fijn dat is om te horen, na jaren van eenzame opsluiting?' De stem van de man was rustig, maar er lag een lichte zelfspot in verborgen. De spot op zichzelf waar hij zich al die jaren mee had weten te vermaken, zichzelf mee gek had gemaakt. Erg eigenlijk, besefte hij langzaam terwijl hij naar haar toe liep, en de neiging zijn armen om haar heen te leggen nog eventjes onderdrukte. Misschien hield ze wel niet op die manier van hem. Dan zou hij zichzelf echt voor zijn kop slaan.

OOO words
These are the things, The things we lost, The things we lost in the fire, fire, fire...

the winds of change are blowing wild and free

‘Waarom zou ik dat niet menen? Ik geef echt heel veel om je Fer,’ Een onzekere toon had zich gevestigd in haar stem. Langzaam was Ferculis opgestaan en liep met een trage, charmante glimlach om zijn bureau heen.  ’Weet je wel hoe fijn dat is om te horen, na jaren van eenzame opsluiting?’ De stem van de man klonk rustig. Hestia knikte, ze kon dat maar al te goed begrijpen en begon er ook spijt van te krijgen dat ze haar gevoelens niet eerder had ingezien. Dan had ze het hem eerder kunnen vertellen. ’Dat kan ik begrijpen ja..’ Een kleine glimlach vormde rond haar lippen. ’Ik had het je eerder moeten vertellen,’ klonk haar stem met een schuldbewuste ondertoon. Het was dan wel niet zo dat ze eerder ook al bekend was met haar gevoelens, ze was nu wel van mening dat ze het eerder in had moeten zien.

THE THINGS WE LOST

De geliefde zuurstok vrouw voor hem antwoordde dat ze het begreep. Even daarna kwam er zelfs nog een heerlijker antwoord achteraan: ze had het hem eerder moeten vertellen. Ferculis moest heel erg zijn best doen om niet in huilen uit te barsten, maar de poging mislukte. Een eenzame traan biggelde over zijn wang. Ferculis hoopte met heel zijn hart dat het zo'n sexy soap-traan was, die langzaam over zijn wang zou glijden en die mensen eerder sexy dan mieterig zouden vinden. Duimen. Langzaam liep hij naar haar toe, en tilde haar zo voorzichtig in zijn armen dat ze een jong hondje had kunnen zijn. 'Ik had je veel eerder moeten vertellen, dat ik je gebeten heb. Het spijt me.' Bang voor enige tegenstand - straks mocht ze hem gewoon als vriend, gaf ze om hem als om een broer, en was dit een heel groot misverstand - drukte hij haar heel voorzichtig tegen zich aan, en begroef zijn gezicht in haar roze haren.

OOO words
These are the things, The things we lost, The things we lost in the fire, fire, fire...

the winds of change are blowing wild and free

’Dat kan ik begrijpen ja,’ had haar stem instemmend geklonken terwijl er een kleine glimlach rond haar lippen vormde. ’Ik had het je eerder moeten vertellen, ’ klonk haar stem met een schuldbewuste ondertoon. Een eenzame traan biggelde over Ferculis’ wang. En okay, ze moest toegeven dat het er best sexy uitzag. Een kleine glimlach sierde haar lippen, maar voor ze überhaupt op kon staan om haar armen om de man heen te slaan liep hij haar al tegemoet. Ze werd voorzichtig opgetild. ’Ik had je veel eerder moeten vertellen dat ik je gebeten heb. Het spijt me.’ Klonk zijn stem. Heel voorzichtig drukte de man haar tegen zich aan, hij begroef zijn gezicht in haar roze haren. De kleine glimlach die eerder al op haar gezicht was verschenen werd een stuk breder, dit gesprek had ergens toch nog een goede wending genomen. Een waarvan ze dagen geleden niet gedacht had dat het zou gebeuren.