Pandora's Box [The Curse of Curiosity - NANOWRIMO]

IT'S JUST CURIOSITY

A famous explorer once said, that the extraordinary is in what we do, now who we are. I’d finally set out to make my mark, to find adventure. But instead adventure found me. In our darkest moments, when life flashes before us, we find someting. Something that keeps us going. Something that pushes us. When all seemed lost, I found a truth. And I knew what I must become.

Een lange tijd geleden hadden de goden van Olympus een vrouw geschapen, ze was bijna perfect. Aphrodite had haar schoonheid geschonken, haar wijsheid was een geschenk van Athena. Maar Hermes gaf haar onder andere een bedrieglijke aard, ook was hij de oorzaak voor haar nieuwsgierigheid. En dat was een eigenschap die geen enkele andere sterveling bezat.

Pandora’s nieuwsgierigheid zorgde voor veel ellende in de wereld, door haar toedoen werden allerlei rampen de wereld ingeblazen. Deze rampen kwamen uit een pithos, vandaag de dag beter bekend als Pandora’s doos, toen ze de pithos weer wilde sluiten in de hoop dat niet alle rampen de wereld inkwamen. Bleef alleen hoop achter.

Vele jaren later, ver naar de tijd van de oude Grieken, is er nog iemand met dezelfde nieuwsgierigheid als die we kennen bij Pandora. Een archeologe om precies te zijn, maar ook bij haar komt deze nieuwsgierigheid niet altijd even goed van pas..

P R O L O O G
Verhaal voor de NANOWRIMO, op naar de 50000 woorden c:

DANGER CALLS MY NAME

Vragen over deze nieuwe missie gierden al dagen door mijn hoofd, toen ik de vraag kreeg om de ware gebeurtenis achter Pandora’s mythe te achterhalen heb ik eigenlijk niet eens nagedacht over mijn antwoord. Ik had werkelijk nooit gedacht dat deze missie me zoveel boekwerk zou verzorgen. Het had maanden geduurd voordat ik eindelijk achter een van de mogelijke locaties van Pandora’s doos kwam, die in werkelijkheid een oud Griekse pithos was. Het was een week geleden toen ik bij die locatie was langs geweest, tevergeefs. Nu had ik alleen nog hoop om te geloven dat de pithos op deze nieuwe locatie kon liggen, wat overigens vrij ironisch was. Aangezien volgens de mythe alleen hoop niet de wereld in is gegaan, toen Pandora de pithos opende.

Met ingehouden adem dook ik door de vreselijk smalle spleet die de ingang van de verborgen tombe vormde, hoewel hij nu niet meer zo verborgen was. Mijn blauwe ogen moesten ontzettend wennen aan de duisternis in de grot, tastend naar mijn rugzak om mijn zaklamp te pakken liep er een koude rilling langs mijn rug. Alsof iets me probeerde te waarschuwen niet verder te gaan, alsof er gevaar dreigde. Maar met mijn beroep als archeologe, dealde ik wel vaker met gevaar. Soms voelde het zelfs alsof ik gevaar aantrok, of andersom. Ik slaakte een zucht van verlichting toen ik eindelijk wat kon zien onder het licht van mijn zaklamp. Mijn adem stokte in mijn keel toen ik langs een van de wanden een skelet zag liggen, zou die daar als waarschuwing liggen of was deze tombe werkelijk zo gevaarlijk? Ik moest mezelf haast dwingen verder te lopen, mijn handen trilden. Maar ik moest door, anders zou er nooit een waarheid achter deze mythe naar boven komen. Ik was dan wel gewend aan gevaar, aan de angst zou zelfs ik nooit wennen. Langzaam kwam ik verder vooruit, de zaklamp gericht op de grond om niet te struikelen. Mijn hart klopte in mijn keel en ik voelde de zenuwen in mijn buik, bij elke bocht die ik nam schoot dezelfde vraag weer door mijn hoofd; Zou ik deze keer wel goed zitten? Zou ik eindelijk deze opdracht af kunnen sluiten? Maar tegelijk bleef er ook altijd een klein stukje van mijn lijf in angst zitten, met de vrees dat het allemaal fout zou gaan. En als het met mijn beroep fout ging, dan kon het ook nog wel gevaarlijk worden. Erg gevaarlijk zelfs.

Een gelukzalig gevoel stroomde door mijn lijf toen het weer lichter werd en ik mijn zaklamp, eindelijk, weer uit kon zetten. Voorzichtig kijkend naar waar ik mijn voeten plaatste betrad ik de ruimte, de muren torende hoog uit en had geen dak waardoor de ruimte fel verlicht was. Ook waren de muren reik versierd met grotschilderingen, de  grond was een stuk egaler dan in het begin van de grot. Misschien dat dit inderdaad de juiste locatie weg, onbewust verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Maar misschien dat deze wijze van ‘succes’ me toch iets te veel moed bezorgde, zonder verder nog echt op te letten zette ik een paar stappen naar voren. Tot ik de grond onder me plotseling voelde beven, een groot stuk van de grond stortte plots omlaag. Met het snelle reactievermogen dat ik de laatste paar jaren had opgebouwd, sprong ik naar voren en kon nog net de rand vast grijpen die de neergestorte grond had achtergelaten. Met alle kracht die ik op dat moment kon veroorloven probeerde ik mezelf weer omhoog te trekken, ik voelde mijn handen steeds meer van de rand afglijden in het gevecht met de zwaartekracht. Ik voelde de kracht in mijn armen steeds meer verzwakken, meer kracht kon ik meer zetten. En zoals bijna altijd, won de zwaartekracht het weer van mijn menselijke kracht. Met een enorme vaart stortte ik een meter of twee omlaag. Toen mijn lichaam de grond bereikte voelde ik alleen nog een haast onmenselijke klap, waarna duisternis zich vulde voor mijn ogen.

Toen ik weer bij bewustzijn kwam voelde het alsof er dagen voorbij waren gegaan, misschien dat dit ook wel het geval was aangezien mijn tijdsbesef compleet weg was. Met moeite opende ik mijn ogen, wiens leden ontiegelijk zwaar aanvoelde. Mijn keel was droog en ik had moeite met ademhalen, de rest van mijn lichaam leek verdoofd te zijn. Onder al deze omstandigheden had ik nog geluk gehad, besefte ik op het moment dat ik me herinnerde dat ik een val van ongeveer twee meter nog redelijk heel had overleeft.  Met alle kracht die nog resterend was in mijn lijf krabbelde ik overeind, waarna ik vrijwel meteen weer omviel toen ik de stekende pijn in mijn been voelde. Die waarschijnlijk gekneusd was. Mijn kleren zaten onder het stof en waren gescheurd, mijn lichaam zat onder de schaafwonden en beurse plekken. Maar ik negeerde alle pijn en reikte uit naar de veldfles die in mijn rugzak zat, ik had nog geluk dat deze vrij stevig was. Met een gewone waterfles had mijn tas, na deze val, waarschijnlijk vol met water gezeten. Misschien iets te gulzig dronk ik bijna de helft van de inhoud uit de fles leeg, daarna pas beseffend dat ik er waarschijnlijk nog wel langer mee moest doen.

Ik wierp een blik op de omgeving, beseffend dat deze val misschien nog wel heel goed uitkwam voor deze missie strompelde ik vooruit. Er was een smalle opening, daarachter kon je nog net het begin van een luxueuze ruimte zien. De vloer was belegd met glanzende witte tegels en de muren waren versierd met schilderijen, die met goud omlijst waren. Het leek erop dat nog niemand erin geslaagd was zo ver de tombe in te komen, hoe kon de ruimte anders zo schoon en mooi zijn? Tenzij iemand hier rondsloop, maar dat zou gewoonweg eng zijn. Een klagende zucht rolde over mijn lippen toen ik mijn adem inhield, om makkelijker door de opening te komen. Mijn been moest ik haast achter me aanslepen, want die werkte totaal niet mee. Toen ik de ruimte betrad was de glanzende witte vloer, lang zo glanzend en wit niet meer. Ik stelde mezelf voor nu wel eerst goed op te letten, voor ook deze vloer omlaag stortte. Vol bewondering schoten mijn ogen langs de omgeving, die tot in detail verzorgd leek. Een rilling liep langs mijn ruggengraat toen ik een van de schilderingen bekeek, de vrouw die erop afgebeeld stond was beeldschoon. Maar het voelde alsof ze recht in je ziel keek, alsof ze je volgde met haar ogen. Met mijn ogen oplettend op de grond gericht struinde ik in de richting van het schilderij, ik veegde het stof op het gouden naambordje dat eronder hing weg. Pandora, the lady created by Olympus. Mijn hart sloeg een slag over, dus dan zat ik werkelijk in de goede tombe? Dan was ik dus zojuist niet voor niets met grond en al omlaag gestort? Een glimlach sierde mijn lippen terwijl ik verder de kamer afspeurde, maar niets opmerkte over hoe ik verder kon. Een beetje afwezig streek ik met mijn hand langs de muren, in de hoop van dichtbij kleine details op te kunnen merken. Ik sprong geschrokken een stap achteruit toen de muur achter een van de schilderijen verschoof, het maakte plaats voor een nieuwe verborgen ruimte. Kijk eens aan, zo doe je dus onderzoek. Klonk een stem triomfantelijk in mijn hoofd. Op het moment dat ik een stap naar voren nam hoorde ik het geluid van wolvengehuil, mijn lichaam bleef hangen in de beweging terwijl ik twijfelde of ik wel een stap naar voren moest zetten. Hoe konden wolven ooit zo diep in de grond overleven? Dat was toch niet mogelijk? Ik ademde diep in en uit voor ik een stap naar voren zette, mijn hand schoot onwillekeurig naar het pistool dat aan mijn riem hing. De duisternis leek eindeloos in de nieuwe ruimte, vooral na de lichte, rijk versierde, ruimte van voorheen. Ik liep tot ongeveer het midden van de grot toen ik ze opmerkte, de gele ogen die me vanuit de duisternis aanstaarde. Ik draaide mijn hoofd en ontdekte ook de tientallen andere ogen die me aanstaarde, een enkel moment werd er geen enkele beweging blootgesteld aan de grot. Tot de eigenaar van de ogen recht voor me een stap naar voren zette, het was een wolf. Hij was pikzwart, op de gouden ‘tijgerstrepen’ op zijn rug na. De strepen leken op te lichten op het moment dat er een grom uit zijn keel ontsnapte. Hij zette nog een aantal passen naar voren, maar leek niet aan te willen vallen. Nog niet in elk geval.

C H A P T E R 1
Nymfe's point of view

DANGER CALLS MY NAME

Haast onopvallend gaf de wolf een klein knikje naar de rest van zijn kameraden, ook deze zette een paar stappen naar voren. Een kort moment keken ze elkaar aan, waarna ze op ritmische wijze om me heen begonnen te paraderen. Het leek op een ritueel, vooral toen de wolven ook op hetzelfde moment begonnen te janken.

Na een minuut of twee vielen de wolven plotseling stil, als versteend stonden ze daar. Behalve de wolf die eerder voor me had gestaan. Het viel me nu pas op dat van al deze zwarte wolven, hij de enige was met de gouden tijgerstrepen. De rest had alleen een gouden lijn lopen op de plek van hun ruggengraat. Zou hij dan de alfa van hun roedel zijn? Lang om na te denken over deze vraag kreeg ik niet, de wolf trok mijn aandacht door te grommen. Zijn ogen leken blauw te kleuren en zijn gegrom ging over in de klanken van een zware stem. ’Ik weet niet wat je hier komt doen, maar onze vrouwe heeft je goedgekeurd. Loop door, als je durft.’ Een kort moment had de wolf me uitdagend aangestaard voordat hij een pas opzij zette, er viel licht op de plek waar voorheen zoveel duisternis was geweest en er werd een afdaling naar beneden zichtbaar. Zonder ook maar een moment te aarzelen snelde ik me, voor zover dat nog ging, vooruit. Die wolven hadden daarnet heel goed laten merken dat hun soort absoluut niet mijn favoriete dieren zijn, alles was beter dan daar nog één moment langer blijven. Ik moest zoveel moeite doen om me schrap te kunnen zetten bij het afdalen, om niet in een keer naar beneden te vallen. Dat ik de wolf, die eerder al had gesproken, niet meer hoorde spreken. ‘Dom kind.. Haar leven zal spoedig eindigen..’ De zware klanken spraken tegen de rest van zijn roedel voor ze omdraaiden en terug de duisternis instormde.

Ik kon weer opgelucht ademhalen toen ik eindelijk weer veilig op de vlakke grond stond, die afdaling was verschrikkelijk stijl geweest. En dat was niet al te gemakkelijk met een gekneusd been, hoewel ik wist dat ik gewoon door de pijn heen moest bijten. Een kort moment gunde ik mezelf de tijd om even te rusten, door om me heen te kijken en meer van de omgeving te leren. Ik verlangde nu wel weer terug naar die eerdere mooie, luxe kamer. Deze was letterlijk het tegenovergestelde, het was weer gewoon een grot. Hoewel er door sommige spleten in het dak licht naar binnen viel, waardoor het niet donker genoeg was om de batterijen van mijn zaklamp te verspillen. Op de muren zaten handafdrukken, bebloede handafdrukken om preciezer te zijn. Een huivering schoot door mijn lichaam, van de koude wind die waaide. Vastberaden liep ik door, ik was al zo ver gekomen. Ik kon nu absoluut niet terugkeren. Met mijn hand tegen de wand gelegd, vond ik mijn weg verder de grot in.
Langer dan ik eigenlijk verwacht had kwam ik bij een nieuwe kamer uit, eentje die net zo rijkelijk versierd bleek als de eerste. Maar nu waren er minder versieringen aan de wanden en viel je oog vrijwel meteen op de glanzende pithos, een soort oude Griekse vaas versierd met tekeningen. Ik was nu zo dichtbij, bij datgene wat ik zo graag wilde. Antwoorden, de waarheid. Maar iets diep van binnen waarschuwde me, dat ik niet verder moest gaan. Dat ik om moest draaien en moest vluchten. Het gevoel verdringend liep ik met voorzichtige passen op de pithos af, de omgeving afspeurend op eventuele vallen. Opgelucht deze niet te zien, wierp ik mijn blik op de glanzende vaas voor me. En plotseling voelde ik de nieuwsgierigheid waarvan Pandora ook beschuldigd was, ik voelde de wil om de deksel van de pithos te halen. Puur om te zien wat er gebeurde, ook al zou het gevaarlijk kunnen zijn. Nog steeds de waarschuwende stem in mijn hoofd negerend, pakte ik de vaas op en tilde de deksel op. En op het moment dat ik dat deed, wist ik dat ik naar de stem in mijn hoofd had moeten luisteren.

Ik was niet meer in staat me te bewegen, het voelde alsof mijn lichaam stukje bij beetje de pithos in werd gezogen. Mijn hersenen draaiden overuren, kon ik hier uit ontsnappen? Waarschijnlijk niet, aangezien alleen mijn brein nog leek te werken. Wat zou er met me gebeuren? Zou ik in de pithos opgesloten bleven, net zoals hoop in die tijd? Misschien was dit ook de eigenaar van het skelet aan het begin van de grot overkomen.. Misschien dat de wolven mijn skelet over een tijd op zouden komen halen, zodat ze nieuwe versiering hadden voor aan het begin van de grot. Verschijnende andere rampscenario’s flitsten door mijn hoofd, de een erger dan de ander. Maar vrijwel allemaal kwamen ze uit bij de dood. Was dit dan echt het einde?

Het zou dus echt waar zijn, je leven flitst echt aan je voorbij op het moment dat je sterft. Ik herinner me nog zo veel dingen uit mijn jeugd, gelukkige en minder leuke herinneringen. Ik herinner me nog alle momenten die ik samen met mijn familie heb doorgebracht, de dingen als het leren lopen, praten en fietsen. De eerste dag op de kleuterschool, de eerste dag op de basisschool en de middelbare. En ook de meer recente dagen van mijn studie als archeologe, die overigens niet enorm lang duurde. De herinneringen aan mijn ouders, Ellen en Shane, ze schoten allemaal voorbij. Ook de herinneringen aan Jamie, mijn jongere broertje. Allemaal speelden ze zich af in mijn hoofd, als een video die ik niet kon pauzeren. Hoe graag ik dit ook zou willen. Kon het dan echt zo snel afgelopen zijn?

Mijn lichaam leek weer uit zijn trance te ontwaken, er kwam een ontzettende kracht uit de pithos. De kamer leek te draaien en hoe hard ik ook probeerde de deksel weer terug te zetten en de pithos daarmee te sluiten, ik was niet sterk genoeg. Maar waarschijnlijk zou dat niemand lukken, aangezien de vaas zoveel kracht uitstraalde dat je het liefst meteen zou vluchten. Als je die mogelijkheid had in elk geval. Toen ik nogmaals een blik in de pithos wierp, zag ik dat deze geen onderkant had. Hoewel je er niet de kamer doorheen zag, het leek een compleet andere wereld. Een bos leek het wel, uit verbazing vergat ik me tegen te zetten tegen de kracht. Maar zou dat wel zoveel uitgemaakt hebben? Ik kon de vraag niet eens meer beantwoorden of het een fel licht vulde mijn ogen, waarna het weer aardedonker werd.

Daarnet dacht ik al dat het mijn einde zou zijn, maar het is blijkbaar nog even uitgesteld. Zou dit dan mijn echte einde zijn? Zou ik op zo’n manier sterven, omdat ik te nieuwsgierig was? Dat zou toch een mooie grafsteen opleveren. ‘Gestorven door een overdosis aan nieuwsgierigheid.’ Nou, dan moesten ze wel eerst mijn lichaam terug zien te vinden. Zonder zelf ook te sterven. Zou Pandora ook zo’n zelfde nieuwsgierigheid hebben gevoeld? Dan hadden we in ieder geval één ding gemeen.. Maar hadden we onze andere eigenschappen ook gemeen? Ik had niet de schoonheid van een godin, hoewel dit ook niet echt een eigenschap te noemen is. Had ik dezelfde wijsheid? Ik was wel altijd een van de slimste uit de klas, maar dat vertelde ook niet veel als de helft uit je klas oerstom is. Maar misschien dat die wijsheid wel gelijk was, dus dat zou dan al één gemeenschappelijke eigenschap zijn. Welgemanierd was ik ook wel, in ieder geval. Dat was ik meestal wel. Niet altijd… Dus dat zou dan nog een gemeenschap zijn? Maar die bedrieglijke aard, zou dat ook tot mijn nieuwsgierigheid leiden? Zou dat een kant van mijzelf zijn die ik helemaal niet ken? Zou ik net zo’n bedrieglijke aard als Pandora hebben? En plotseling drong het tot me door.
Mijn karakter was hetzelfde als die van Pandora, als we de mythe mochten geloven in elk geval. Was deze missie dan voorbestemd geweest?

C H A P T E R 1
Nymfe's point of view

DANGER CALLS MY NAME

Mijn gedachtereeks was plotseling opgehouden, ik werd me weer bewust van mijn lichaam. Hoewel ik daar niet al te blij mee was, elk stukje leek pijn te doen. Alsof al mijn botten gebroken waren. Langzaamaan nam de pijn een beetje af en was ik in staat weer wat regelmatiger adem te halen, het duurde een hele tijd voor ik ook mijn ogen weer kon openen. Opnieuw was ik mijn tijdsbesef compleet kwijt, ik kon niet meer inschatten hoelang bepaalde dingen weer duurde. Het leek alsof ik er al bijna een uur over deed om alleen mijn oogleden op te tillen, maar toen het eindelijk lukte werd ik haast verblind door het felle zonlicht. Voorzichtig duwde ik mijn bovenlichaam overeind, ineengedoken van de pijn keek ik om mee heen. Waar was ik? Dit leek niets op de grot waar ik voorheen was.. Ik zat in het midden van een open plek in een, zo te zien, redelijk diep bos. De pithos was verdwenen, er was niets meer te zien van de plek waar eerst een grot hoorde te staan naar mijn weten. Na nog even diep in en uit te ademen krabbelde ik volledig overeind, mijn gekneusde been leek minder pijn te doen dan voorheen. Het voelde nu alsof de pijn die voorheen alleen in mijn been zat, nu verspreidt was over de rest van mijn lichaam. Rustig liep ik een paar passen voorwaarts, blij in te zien dat het allemaal wel mee viel. Ik kon in ieder geval lang genoeg lopen, om erachter te komen waar ik nu in vredesnaam was. Ik liep langs de rand van de open plek tot ik het punt vond waar zo te zien al meerdere malen gelopen was, de blaadjes waren hier kapot en een aantal takken waren gebroken. Dit zou dan toch naar misschien iets van een dorpje moeten leiden? Of misschien een nieuwe tombe? Het was in ieder geval een betere oplossing dan hier te blijven staan. Dus zette ik met opnieuw over mijn pijn heen en strompelde ik door het bos, af en toe struikelend over takken en opschrikkend van vogels die wegvlogen. Ik moest mijn ogen op de grond gericht houden, om niet al te erg te struikelen en kreeg dus niet al te veel mee van de omgeving. Hoewel deze ook niet zo speciaal was, het was immers een gewoon bos. Hoewel ik op dat moment nog niet wist dat het een bos uit de tijd van de oude Grieken was.

Elk geluid dat niet van mijn looppas of ademhaling afkomstig was maakte me alerter, elk diertje dat bewoog kon me op dit moment al laten schrikken. Hoewel dat niet bepaald iets was dat echt goed paste bij mijn karakter, waarschijnlijk was ik gewoon nog overstuur door de drastische veranderingen in mijn leven. Ik bedoel, het was nog niet zeker of ik ooit terug naar huis kon. De waarheid achter mijn missie had ik ook nog niet achterhaalt. Ja.. Het ging ontzettend goed vandaag.. Zou ik ooit Jamie nog terug zien? Mijn ouders? Zou ik überhaupt iemand van mijn familie nog terug zien? Of zou ik sterven, zonder te weten waar ik werkelijk ben? Een zucht rolde over mijn lippen terwijl ik verder paradeerde, het bos werd al iets minder diep en een pad kwam in zicht. Waarschijnlijk had ik in ieder geval wel het goede pad gekozen, dat was dan alweer een pluspuntje. Het pad liep een stuk fijner dat de bosgrond met al die losse takken en bladeren, hoewel het pad niet gemaakt was van de materialen die zij van thuis kende. Dit was gewoon zand, vergelijkbaar met een soort ruiterpad. Na een tijd die ik inschatte als ongeveer een halfuur, begon mijn been weer diezelfde stekende pijn af te geven. Ik zette koers naar een van de dichtstbijzijnde, stevig uitziende bomen. Voorzichtig zakte ik er met mijn rug tegen aan in elkaar, mijn ademhaling was hevig versneld en mijn hart klopte veel sneller dan zou moeten. Ik was uitgeput na alle gebeurtenissen en natuurlijk ook na alle verwondingen die ik in één dag heb opgelopen, ik moest mezelf tijd gunnen om uit te rusten. Dat zag ik nu ook wel in, daarna moest ik zo snel mogelijk een dorpje of iets in die richting zien te vinden. Een plek waar ik onderdak kon regelen, want zoals het er nu uitzag zou ik niet bij een tombe uitkomen. Waar ik nu precies was zou ik later dan wel uitzoeken, voor ik het zelf ook maar doorhad vielen mijn oogleden dicht en viel ik weer, uitgeput als ik was, in slaap.

Toen ik weer wakker werd, met net zoveel moeite met het openen van mijn oogleden als voorheen was de zon verruild voor de maan. Ik had geen flauw idee of het de avond was van de ochtend waarin ik in slaap was, of de dag erna. Of misschien zelfs wel meerdere dagen daarna..? Of ik er ooit achter zou komen was nog maar de vraag. Ik kwam weer overeind en streek een paar blonde lokken uit mijn gezicht, voor ik weer begon te lopen. Ik moest mezelf moed inspreken om ook maar vooruit te komen. Nymfe je kan dit, je hebt wel voor hetere vuren gestaan. Zoals je eerste missie, toen je schipbreuk leed. Op Yamatai. Daar heb je het zwaarder gehad, of niet soms? Klonk een haast bevelende, maar toch ook geruststellende stem in mijn hoofd. De stem had wel gelijk, op Yamatai had ik het zwaarder gehad. Veel zwaarder, vooral omdat het mijn eerste missie was geweest en die was niet al te vlekkeloos vergaan. We hadden schipbreuk geleden op hun zoektocht naar Yamatai, een eiland in de Drakendriehoek. Gelegen bij de kust van Japan. Het was daar net alsof we niet weg konden komen, elk hulpmiddel dat van buitenkwam – reddingsvliegtuigen etc. – stortte neer en veroorzaakten nog meer doden. Als ik dat kan overleven, dan moest dit ook lukken. Je bent nou eenmaal een echte Evers, iedereen met diezelfde achternaam is een vechter. Een overlever. Kijk maar naar je eigen familie, je ma is ook archeologe en je pa is agent. Je broertje wil nog steeds brandweer worden. Weer klonken die geruststellende klanken door mijn hoofd, opnieuw had de stem gelijk. Mijn familie had niet bepaald de meest makkelijke beroepen, ook niet de minst gevaarlijke. Deze gedachtereeks leek me op de been te kunnen houden, ik had geen flauw idee waar ik heen liep. Maar zo had ik in ieder geval iets om voor afleiding te zorgen.

Een gelukzalige zucht verliet mijn lippen, toen het bos verdween en ik in de verte iets wat op een klein dorpje leek zag. Nu het bos verdwenen was, ging het landschap over in heuvels, heuvels en raad is? Nog meer heuvels.. Het was niet gemakkelijk met lopen, maar het was toch een fijn gevoel om te weten dat ik nu misschien iets gevonden had waar ik terecht kon. Desondanks dat ik ontzettend vermoeid was begon ik sneller te lopen, opnieuw gemotiveerd om tot mijn doel te komen. In ieder geval, voordat ik bezweek onder een van de vele mogelijkheden. Misschien dat het ook wel een heel stuk zou helpen als ik zou stoppen met klagen, maar dat was nu even geen oplossing. Ik hield even halt en rekte me uit, voor ik weer verder liep keek ik nog een laatste keer om me heen. Waarna ik me voornam me niet meer af te laten leiden door de omgeving en gewoon vastberaden door te lopen, dan zou ik nog het snelst in het dorpje aankomen.

Het was nog een heel eind lopen, langer dan ik had ingeschat helaas. Maar ik kwam er uiteindelijk wel. En daar was ik al blij genoeg mee. Het was een redelijk groot dorp, met in het begin voornamelijk alleen maar kleine huisjes. Met niets speciaals erop of eraan, de meesten leken een beetje op de bungalows die je zag in campings. Maar dan nog minder luxueus, de meesten waren opgebouwd uit hout en riet. Een aantal mensen met prachtige paarden reden langs en keken me raar aan, misschien omdat ik eruit zag als een soort verlepte zwerver. Met die gescheurde kleding, de schrammen op mijn gezicht en mijn haar dat ontzettend in de war zat. Ik liep nog een stuk verder, de armzalige huisjes werden langzaam aan wat groter. Bij sommigen was gebruik gemaakt van steen, sommigen hadden zelfs kleine tuintjes. Het was echt net alsof ik terug in de tijd was gegaan, maar was dat misschien ook niet zo? Het zou best kunnen.. Was dat dan wat er gebeurt was toen ik de pithos opende en alles leek te bewegen? Misschien dat ik het gewoon even moest laten rusten en er later, nadat ik bijgekomen was van alles omstandigheden, weer over nadenken. Misschien dat ik dan mijn eigen vragen kon beantwoorden, dat zou in ieder geval fijn zijn.

Plotseling werd mijn blik aangetrokken door een vrouw, ze zat op een wit paard met prachtige lange witte manen en staart. Ze staarde me aan, alsof ik een gevaar voor haar vormde. Het meisje was lang en slank, ze had lichtbruin haar dat golvend over haar schouder lag. Ze was gekleed in een prachtige jurk, hoewel deze er vrij ouderwets uitzag. Naast haar reed een meisje van ongeveer dezelfde leeftijd, met hetzelfde lichtbruine haar. Ze was alleen net een stukje kleiner en de bouw van haar gezicht was heel anders, ook haar paard was kleiner dan de prachtige schimmel. Deze was zwart met niet al te lange manen, maar zag er in elk geval al een stuk liever uit dan het andere paard uit. Die er ondanks zijn schoonheid, een angstaanjagende uitstraling had. Net zoals zijn amazone trouwens. Die me nog steeds met een kwade blik aanstaarde. Het voelde voor mij net alsof ik haar ergens van kende, alsof ik haar ooit al eens had gezien. Nee niet alleen dat, het voelde alsof ik haar echt persoonlijk kende. Alsof ik haar niet alleen op een foto had gezien, maar persoonlijk met haar gesproken had. Of misschien juist alleen heel veel over haar gelezen had.. Zou het.. Zou het dan echt? Dat.. Dat kon toch niet? Zou het Pandora zijn, de vrouw over wie ze al die tijd alles wilde weten voor haar onderzoek? Zou ik.. Zou ik dan echt terug zijn gereisd in de tijd? Terug in de tijd van de oude Grieken? Alle puzzelstukjes leken op hun plaats te vallen, hoewel het verhaal niet logisch leek. Ik bedoel hoe kon iemand terugreizen in de tijd bij het aanraken van een eeuwenoude pithos? Dezelfde pithos waarmee Pandora, de vrouw die nu tegenover haar stond, allerlei rampen en ziektes het leven in had geroepen? Dezelfde pithos waarin de hoop opgesloten was gebleven. Waardoor de dagen daarna vreselijk waren geweest voor de burgers, die door alle rampen die uitbraken geen nut meer zagen in het leven? Het kon gewoon niet, het kon niet waar zijn..

E N D O F C H A P T E R 1
Nymfe’s point of view

I WON'T TAKE ANY RISK

Met een lichte glimlach op mijn gezicht wachtte ik voor het huis van Esmee, haar huis was misschien iets kleiner dan de mijne, maar toch ook minstens zo mooi. Ik streek mijn witte paard over haar hals, het dier reageerde met een norse bries en negeerde me verder. Ik zag Esmee op haar zwarte paard aankomen draven, haar paard hinnikte vrolijk waarop Snowwhite vrolijker reageerde dan ze altijd deed op mijn begroetingen. Toen het meisje met haar lichtbruine haren dichterbij kwam, spoorde ik mijn paard ook aan tot een energieke draf. De zon scheen zwak en we besloten maar eens een hele dag rond te trekken met onze paarden, die de laatste week minder gereden waren dan normaal. We draafden nog een stuk zwijgend door, voor we onze paarden aan de lange teugel lieten stappen. ‘Hoe staat het tussen jou en Edward?’ Klonk Esmee’s zachte stem vragend, ik haalde mijn schouders op. ‘Gaat wel, het is en blijft een uithuwelijking. Maar ik mag immers niet ontevreden zijn.’ Een kleine glimlach sierde mijn lippen terwijl ik voor me uitstaarde, aangezien ik gecreëerd was door de goden van Olympus had ik geen directe ouders. Ik heb bijna mijn gehele leven doorgebracht in een weeshuis, Aphrodite heeft er later voor gezorgd dat ik uitgehuwelijkt werd aan Edward, het was een aardige gozer en het huwelijk kon absoluut erger zijn geweest. Hoewel onze karakters totaal van elkaar verschillenden, was ik niet ontevreden. Onze eigenschappen vulden elkaar immers aan, toch? Hoewel we het soms, nou ja.. bijna altijd niet met elkaar eens waren. Ik voelde me gelukkig en dat was het belangrijkste.

Toen we bij de rand van het bos aankwamen, schoot Esmee’s paard Darling er al vandoor. Snowwhite sprintte erachteraan. Het pad waar het bos begon was recht en egaler dan de rest van de paden, vandaar dat de paarden onderhand al door hadden gekregen dat er hier – bijna altijd – gegaloppeerd werd. Het witte paard bleef maar versnellen tot ze weer vlak naast Darling liep, die eerder al een voorsprong had gehad en met grote passen vooruit sprong. Snow ging steeds meer voorlopen op het zwarte dier, voornamelijk vanwege haar benen die een stuk langer waren dan die van het andere paard die alweer een aantal meter achterliep. Een grijns vormde rond mijn lippen, dit was een van de fijnste dingen uit het leven. Vooral met de snelheid van Snow. Voor het pad overging in een bocht hield ik mijn paard weer in, die chagrijnig haar hoofd omhoog gooide in protest. Maar uiteindelijk toch halt hield om op Esmee te wachten. Ook haar gelaat werd gesierd door een grote glimlach, haar kleinere paardje ademde zwaar en was al lichtelijk bezweet. Dus zouden we de rest van de dag maar gewoon rustig aan moeten doen. Je kon veel zeggen over dit land, maar de omgeving was werkelijk prachtig. Het was altijd heel kalm en stil in het bos, je hoorde vrijwel alleen de vogeltjes zingen en kleine dieren door de blaadjes heen bewegen. Veel van de blaadjes waren al van de bomen gevallen, de herfst was weer volop begonnen. Dat was al te merken, de zon begon al iets zwakker te schijnen en het werd ook weer kouder. De winter zou zwaar worden dit waar, vooral aangezien het nu al zo ontiegelijk koud was.

Rustig keek ik op me heen, er leek een verandering te zijn in de sfeer om hen heen. Alsof er iets – of iemand – was die hier niet hoorde, alsof iets me probeerde te waarschuwen voorzichtig te zijn. Dat er iets was wat levengevaarlijk kon zijn, iets wat mijn einde kon betekenen. Een deel van mijn lichaam werd alerter, hoewel er ook een stem door mijn hoofd klonk die sarcastisch opmerkte dat het heus niets was en ik me niet zo aan moest stellen. Hoe kan de sfeer om je heen je nou waarschuwen voor gevaar? Dat slaat nergens op Pandora. Galmde de stem duidelijk door mijn hoofd heen, waarschijnlijk had ie nog gelijk ook. Ik moest me niet zo aanstellen en gewoon verder rijden. Ik klopte Snowwhite geruststellend op haar hals, toen ik merkte dat deze door mijn gespannen houding ook alert om zich heen begon te kijken. Haar oren bewogen zich in alle richtingen, zoekend naar geluiden die niet hoorden in dit stille en rustige bos. Haar spieren waren gespannen, klaar om te vluchten als dit zou moeten. Het was Esmee die de doodse stilte doorbrak. ‘Zullen we maar omdraaien? De paarden lijken zich niet erg op hun gemak te voelen,’ ook Darling keek gespannen om zich heen en deed vergeefse pogingen om door Esmee’s gezag heen te breken. Ik knikte opgelucht, blij dat we om konden draaien en de gespannen sfeer die in het bos was verschenen konden ontvluchten. Met een rustige handhouding liet ik mijn paard omdraaien en gaf deze de sporen om aan te draven, Darling volgde vrijwel direct en wachtte niet eens op de toestemming van zijn ruiter. Terwijl we vlot door het bos draafden, merkte ik op dat het al een stuk donkerder was dan ik eigenlijk gedacht had. De avond was alweer aangebroken, hadden we dan toch echt een hele dag al gereden? De tijd leek zoveel sneller te gaan.. Snowwhite ging om mijn bevel weer over in een rustige stap, toen we weer bij de rand van het bos aangekomen waren. Vlot stapten we terug door het dorpje, niet al te vriendelijk naar mensen knikken ter begroeting. De mensen uit de lagere stand, die in die kleine houten huisjes woonden, lagen mij vaak niet zo. Ik ging vrijwel alleen om met mensen uit mijn eigen stand, of een hogere stand. Esmee bijvoorbeeld, was de dochter van een baron uit een ander deel van het land. Maar ze is hierheen verhuist om de koning te kunnen dienen, veel vriendinnen in het dorp had ik niet. Misschien dat velen me te arrogant vonden, of ze konden gewoon niet op tegen mijn perfectie. Ach.. Ik zal het nooit weten, want het klinkt zo ongelooflijk wanhopig om aan mensen te vragen waarom ze me niet konden uitstaan.

Mijn ogen werden haast met een soort magnetische kracht aangetrokken door die van een ander, een onbekende. De kwade blik in mijn ogen verraden bijna wat mijn hersenen al wisten. Zij vormde een gevaar, een gevaar voor mijn geheim. De pithos die ergens diep in een tombe verborgen de lag, het enige voorwerp wat mijn einde kon betekenen. En ik wist toen ik in de ogen van het meisje staarde dat zij degene was die mijn dood zou kunnen betekenen, de vastberaden blik die in haar ogen lag. Haar kleding die gescheurd was, haar ene been leek gekneusd. Haar gezicht zal onder de schrammen. Maar waar kwam ze vandaan? Ze kwam niet uit deze tijd, dat was duidelijk. De vrouwen hier droegen met de handgemaakte jurken of toga’s en geen broeken, ze droegen al helemaal geen wapens bij zich. Die waren voor de man des huizes bestemd, niet voor de vrouwen die vaak thuis bleven voor het huishouden. We hadden immers geen wapens nodig. Zou het meisje uit de toekomst komen? Zou ze teruggereisd zijn in de tijd.. Maar hoe? Dat was niet mogelijk.. Misschien dat er maar één oplossing was om zekerheid van haar zaak te krijgen, een plan doemde op in haar hoofd. Een plan waarmee ze meteen achter de ware identiteit van het meisje kwam en zo kwam ze misschien ook van het gevaar af, als het plan immers zou werken. En die kans was groot.

Met een vastberaden blik in haar ogen keek ze naar Esmee. ‘Rijd maar alvast naar huis, ik bedenk me net nog dat ik iets moet doen. Ik zie je morgen wel weer.’ Met een geruststellende glimlach maakte ik een gebaar dat ze door moest rijden, het meisje knikte even voor ze Darling de sporen gaf en doorreed. Ikzelf stapte af en nam Snow aan de hand mee, ik zette koers naar het onbekende meisje. Mijn houding was zelfverzekerd, dit kind zou voor mij geen problemen veroorzaken. Daar zorgde ik wel voor. ‘Zou jij misschien even mijn paard vast willen houden? Ik moet nog even ergens heen, maar durf mijn paard daar niet achter te laten als er niemand bijstaat..’ Een glimlachte poeslief, mijn ogen stonden bijna smekend. Een ding kon ik in elk geval wel en dat was acteren. Ik merkte om dat het meisje bijna angstig keek naar het grote witte paard, die was dus in elk geval niet echt aan paarden gewend. ‘Het is maar voor heel even,’ verzekerde ik haar. Langzaam knikte het meisje, ik overhandigde haar de teugels en draaide me om. ‘Heel erg bedankt! Ik ben zo terug!’ Ik wist dat ze er niet met mijn paard vandoor zou gaan, dat kon ik gewoon voelen. Anders had ik Snow nooit aan haar toevertrouwd, het was fijn dat dit deel van mijn plan in ieder geval met succes was verlopen. Tijd voor deel twee. Ik liep haastig in de richting van het grote kasteel dat de omgeving van deze stad al een stuk mooier maakte. Het was volledig opgebouwd uit grijs steen, met prachtige torens. Het had een grote voortuin, rijkelijk versierd met allerlei verschillende planten. Sommigen waren haar bekend, terwijl anderen uit landen van ver weg kwamen. Ik liep de poort door en had, zoals gewoonlijk, geen enkel probleem met binnen komen. De bewakers knikte me vriendelijk toe, ze hadden wel geleerd mij niet in de weg te staan. Geloof me, daar had ik voor gezorgd.

Mijn ogen zochten de omgeving af en vonden uiteindelijk het silhouet van Ryan, een lange, gespierde ridder met goudblond haar. Misschien iets te overdreven geacteerd snelde ik overstuur op hem af, hij sprong haast van schrik achteruit toen ik plotseling voor hem opdook. Hierbij kwam mijn toverspraak goed van pas, toverspraak was iets dat ik als gave van Aphrodite heb gekregen. Ik kan gemakkelijk met mijn stem mensen beïnvloeden, zodat deze precies doen wat ik wil. Daarom dat ik ook Ryan had uitgekozen om mijn verhaal bij te doen, hij was het makkelijkst beïnvloedbaar. ‘Ryan, ik heb je hulp nodig.’ Krokodillentranen liepen langs mijn wangen.

C H A P T E R 2
Pandora's point of view

I WON'T TAKE ANY RISK

Hij knikte ietwat bezorgd en gebaarde dat ik verder moest praten. ‘Ik was net even langs een winkel, ik moest spullen halen voor een nieuwe jurk. Ik had Snowwhite gewoon tussen de andere paarden vastgebonden, want hier is immers nog nooit een paard gestolen.’ Ik snikte even overdreven. ‘En toen ik naar buiten liep, was Snow weg! En ik maar zoeken en zoeken, want ik dacht dat ze gewoon losgebroken was. Dat doet ze wel vaker. Maar ik zag net iemand met haar wegrijden, je moet me helpen. Snow kennende zijn ze niet vergekomen. Alsjeblieft.’ Ik zou zo meteen Snow maar even een seintje moeten geven om nors en agressief te gaan doen, waardoor het leek alsof het onbekende meisje ervan af was gevallen. Ik keek Ryan met betraande ogen aan en wist dat de jongen mijn roep om hulp nooit zou kunnen weigeren, vooral niet vanwege de toverspraak. Ik snikte nog een laatste keer, wat een geruststellende glimlach op de gezicht van de jongen toveren. Hij keek een kort moment om zich heen en schreeuwde naar een breedgeschouderde jongen, met zwart haar; ‘Jack! Je moet mij en Pandora even helpen, het is dringend.’ Ik keek om en toverde de tranen weer op mijn gezicht, de jongen knikte nors en stapte op ons af. ‘We hebben een paardendief in de stad, als we nog op tijd zijn kunnen we haar paard nog terughalen,’ Ryan wees me met een simpel gebaar aan. ‘Vooral Snowwhite kennende, dan zijn ze nog niet zo ver,’ maakte ik met een zachte stem af en toverde een zwakke glimlach op mijn gezicht. Jack knikte. ‘We nemen de huifkar wel, dan kunnen we die dief meteen meenemen,’ klonk zijn zware, luide stem terwijl hij een koetsier wenkte die een kleine huifkar bestuurde. De kar werd getrokken door twee grote, mooie Friezen. Ryan hielp me instappen, zijn gelaat werd gesierd door een vriendelijke glimlach. Ik glimlachte vriendelijk terug, hoewel het van binnen meer een duivelse lach was. Nu ook dit deel geslaagd was, zou de rest niet meer zo moeilijk worden. Daar zorgde ik wel voor.

De rit met de huifkar was voornamelijk te beschrijven als eh, hobbelig. De paden waren oneven en Friezen leken moeite te hebben vooruit te komen, hoe hard en streng de koetsier ze ook aanspoorde. In de verte zag ik mijn witte paardje al staan, zij merkte mij ook op. Ik gaf een klein gebaar met mijn hand, dat alleen Snow opviel aangezien ik achter Ryan en Jack zat en deze – gelukkig – niets hadden opgemerkt. Plotseling begon Snow agressief te doen, ze trok aan de teugels en haalde uit. Af en toe kwam  ze met haar voorbenen van de grond af. Met een glimlach op mijn gezicht, ging ik iets naar voren hangen zodat de ridders mijn wijzende vinger konden zien. ‘Dat is der! Ik wist wel dat ze niet ver zouden komen.’ Jack en Ryan sprongen bijna precies tegelijk de wagen uit. Toen de koetsier uiteindelijk de paarden halt liet houden, stapte ik ook uit en beende boos in de richting van mijn paard en haar ‘dief’. Ik kon het meisje nog net hoorde praten; ‘Nee, nee. Dit is een misverstand, ik moest haar paard even vasthouden, dat is alles.’ Haar ogen stonden nog steeds ontzettend bang op Snow gericht, die moest zich vast rot geschrokken zijn toen ze zo agressief deed. Maar wat kon mij dat schelen, het was humoristisch. Een beetje leedvermaak was goed op zijn tijd. ‘Dat is niet waar! Je hebt hem gejat, dat kan niet anders. Ze stond gewoon bij de winkel verderop.’ Overstuur keek ik van Ryan naar Jack en weer terug. ‘Jongens, arresteer haar! Het is een paardendief!’ Opnieuw begon in hevig te snikken en ik voelde dat Ryan een hand op mijn schouder legde, die gozer had altijd al een zwak voor me gehad. Ik had van Esmee zelfs gehoord dat hij er kapot van was toen mijn huwelijk met Edward bekend werd. ‘Dame, ik vrees dat je met ons mee zou moeten komen. De koning en koningin zullen over jouw lot moeten beslissen.’ Het meisje sputterde tegen, maar niets hielp. Om mijn act nog even af te maken liet ik mijn armen om de hals van Snow vallen en duwde mijn gezicht snikkend tegen haar hals. ‘Ik ben zo blij dat ik je weer terug heb Snow,’ mompelde ik net hard genoeg zodat de rest het kon horen. Ik draaide me om naar de ridders. ‘Moet ik met jullie mee? Om mijn verslag te doen aan de koning en de koningin? Ik rijd dan wel op Snow achter jullie aan.’ Ik glimlachte dankbaar toen Jack knikte, om te tonen dat ik blij was met deze kans om het verhaal aan de hogere stand uit te kunnen leggen. Ze voelden voor mij dan wel niet als een hogere stand, heus Halt en Tamar waren goede leiders. Maar waren zij gecreëerd door de goden van Olympus? Dat dacht ik dus even niet. Ik klom weer op Snow, terwijl de twee jongens de handen van het meisje op haar rug vastbonden. Waarna ze haar de huifkar in dwongen en zelf ook instapte, de koetsier liet de twee paarden weer omdraaien, die ontevreden briesten toen ze merkten dat ze weer aan het werk moesten. In een rustige, beheerste draf liet ik Snow aan de lange teugel achter hun aanlopen. Ik boog een beetje voorover en fluisterde in het oor van het dier; ‘Bedankt voor de hulp meisje.’ De oren van de merrie bewogen naar achter, hoewel ze waarschijnlijk niet begreep wat ik zei. Dus ging ik maar weer rechtop zitten en klopte het dier kort op diens hals.

De rit naar het kasteel was niet al te lang, maar de Friezen begonnen steeds langzamer te lopen en hijgden een beetje. Hun halzen zaten onder het zweet. Die beesten hadden duidelijk amper een conditie, dat was niets in vergelijking met Snowwhite. Die het liefst nu nog een stuk harder zou lopen, dan waren we ook sneller bij het kasteel geweest. Ik hield haar nog een stukje in, om de koets niet voorbij te lopen, waarbij het witte paard geïrriteerd haar hoofd omhoog gooide en aan de teugels begon te trekken. Het kasteel lag al in het vizier, hoewel het nog een stuk rijden was, je kon het al onderscheiden van de horizon en zelfs van deze afstand was het al werkelijk prachtig. Je kon duidelijk zien dat er veel tijd in gestoken was. Ik grijnsde vrolijk toen de Friezen eindelijk weer wat sneller begonnen te lopen en ik Snow ook weer de sporen kon geven, wat eigenlijk helemaal niet nodig was aangezien ze vanzelf bijna al in galop schoot waardoor ik een ruk aan de teugels moest geven om haar weer langzamer te laten lopen. Het paard gaf een kleine bok om haar protest aan te geven, een geërgerde zucht rolde over mijn lippen. Eerst al dat gezeik met dat onbekende meisje, wat waarschijnlijk een groot gevaar zou gaan worden. En dan ook nog eens een ongehoorzaam paard, das niet chill echt niet chill.

De zwarte paarden voor de koets hinnikten vrolijk toen we de poort van het kasteel doorreden, het was mij eerder eigenlijk nog niet eens opgevallen dat het best een flinke rit was als je heen en terug moest. Vooral voor de paarden was het zwaar, maar aangezien die karrenpaarden me helemaal niets konden schelen. Kon het me ook werkelijk niet schelen. Een stalknecht bood aan Snow voor me te verzorgen, ik steeg af en nam dit aanbod maar al te graag aan. Weer minder werk voor mij. Ik gaf het witte paard nog even een klopje op haar hals en liep achter de ridders aan, die hun gevangene ruw voor hen uitduwden. Een huisknecht wees ons de weg naar de troonzaal, hoewel we die ook wel zonder zijn hulp konden vinden. Ik was hier vaak genoeg geweest, Tamar was een goede leider en zeer sympathiek. Maar erg bijzonder was ze niet. Halt maakte altijd de goede keuzes, maar was vrij nors. Toch kende ik hen redelijk goed. We stapten de troonzaal binnen, Jack en Ryan knielde neer en ik boog licht door mijn knieën. No way dat ik helemaal ging knielen. ‘We hebben hier een paardendief, wat doen we er mee?’ Klonk Jack’s zware stem.

C H A P T E R 2
Pandora's point of view

IT'S JUST CURIOSITY

Halt knikte kort, een nadenkende frons was op zijn gezicht verschenen. ‘Wiens paard is er gestolen?’ Voordat een van de jongens antwoord kon geven, antwoordde ik met gebruik van mijn toverspraak. ‘Mijn paard, ze stond gewoon vast voor de plaatselijke dorpwinkel.’ Nu was en aan Tamar om te spreken. ‘Hoe ben je erachter gekomen dat zij je paard heeft gestolen? En niet het paard van iemand anders heeft teruggepakt?’ Een ernstige blik verscheen in mijn ogen. ‘Ik kwam de winkel uit en ben maar gaan zoeken en zoeken, toen zag ik haar,’ ik wees met een kort gebaar naar de blondine. ‘Op mijn paard wegrijden, maar Snowwhite kennende zijn ze niet vergekomen.’ Vervolgde ik met een trillende stem, waardoor het leek alsof ik ontzettend overstuur was. ‘En wie ben je? Waar kom je vandaan?’ De koningin had zich tot de paardendief gericht. ‘Ik.. Ik ben Nymfe Evers. Ik kom uit Amerika,’ haar stem klonk zacht. Maar Amerika.. Was dat niet waar de zwarte vandaan komen? De slaven? Schijnbaar was ook Halt dit al opgevallen. ‘Je komt uit dat slavenland? Geen wonder dat je daar paard wilde stelen, zo kom je natuurlijk aan je geld.’ Een sarcastische ondertoon, die verraadde dat hij zichzelf schijnbaar erg grappig scheen te vinden, lag in zijn norse stem. Tamar gaf een por in de zij van haar man om hem tot bedaren te brengen. ‘Goed dan, Nymfe. Je snapt dat diefstal hier compleet tegen de wet ingaat?’ Nymfe wilde hier nog tegenin gaan, maar kreeg geen kans om te spreken. ‘Ryan, Jack. Breng haar naar de kerkers, we besluiten morgen wel wat er verder nog met haar gaat gebeuren.’ De jongens duwden Nymfe voor hen uit en baggerde de troonzaal uit. ‘Je kan hier overnachten Pandora, het is laat en je weet tegenwoordig niet wat voor mensen er over straat lopen. Een van de kamermeisjes zal je een kamer wijzen. Het ga je goed meisje.’ Tamar glimlachte even vriendelijk naar me, ik boog nogmaals een keer lichtelijk door mijn knieën. Ik draaide me om en liep achter een tenger, klein meisje de troonzaal uit.

De volgende dag besloot ik voor mijn vertrek nog maar even langs te gaan bij het paardendiefje, die eigenlijk helemaal geen dief was. Maar dat maakt nu even niet uit, gewoon niet op de details letten.. Het was nog vroeg en er was blijkbaar nog niemand wakker, op de wacht voor de kerkers na. ‘Ik moet Nymfe Evers spreken,’ klonk mijn stem met zijn betoverde klanken, waardoor de bewaker me zonder ook maar iets te vragen doorliet. Ik keek de cellen in en vond uiteindelijk de cel waar de blondine inzat, een van haar enkels was vastgeketend aan de vloer. Met een boze blik keek ze maar me op, terwijl ik alleen maar onschuldig terugglimlachte. ‘Hallo daar paardendiefje,’ klonk mijn stem poeslief. ‘Waarom doe je dit? Wie ben je? Wat heb ik je ooit misdaan, dat je daarvoor een heel plan moet opzetten om me de cel in te krijgen?’ Nymfe’s stem klonk werkelijk furieus. ‘Zoveel vragen tegelijk.. Maar in elk geval..’ Mijn stem nam een killere vorm aan toen ik weer verder sprak. ‘Ik ben Pandora, ik weet dat jij een gevaar voor mij zult vormen dus ontken dit maar niet. Ik herken het als mensen tegen me liegen, ik weet dat jij niet uit onze tijd komt. En om een lang verhaal kort te maken, ik heb geen zin in mensen die me in de weg lopen.’ Ik zag de herkenning in haar ogen flitsen toen ze mijn naam hoorde, daarmee werd mijn vermoeden alleen maar bevestigd. Zij zal inderdaad een groot gevaar voor mij zijn, dat kon niet anders. Met een gracieus gebaar zwaaide ik mijn haar naar achter. ‘Veel plezier met het wegrotten in je cel,’ met die woorden draaide ik me om en snelde de kerkers uit. Ik bedankte de bewaker met een kort knikje. Ik liep nu regelrecht richting de stallen, ik had geen zin om nog gedag te zeggen tegen de mensen in het kasteel. Ze zouden het vast wel begrijpen, ik moest immers terug naar mijn echtgenoot. Ik vloekte binnensmonds toen ik opmerkte dat ik Snow zelf op zou moeten zadelen, natuurlijk waren die stalhulpen er weer niet als je ze nodig had. Misschien iets te onvoorzichtig gooide ik het zadel op de rug van het witte paard, toen ik de singel strakker wilde doen haalde ze met haar tanden naar me uit. Vlug gaf ik haar een ferme tik op haar neus als reactie, vandaag had ik absoluut geen zin in dit gezeur, niet nu ik hier zo snel mogelijk weg wilde. Toen ik ook eenmaal, na vele malen proberen, het hoofdstel in had gekregen leidde ik Snow naar buiten en stapte met een lenige zwaai op. Ik gaf haar de sporen en begon aan mijn weg terug naar huis. Het was nog een lange rit, helemaal terug naar huis. Snow bleek toch een beetje uitgeput te zijn na onze vorige rit. Of ze was gewoon lui, waarschijnlijk was dat het. Toen we op een redelijke afstand van het kasteel waren, liet ik het witte paard in stap overgaan. Het leek erop dat ze de hele rit naar huis niet in draf zou redden, dus gunde ik haar ook even wat rust door haar ontspannen met een lange teugel te laten lopen.

Hoewel de tocht lang was, uiteindelijk zijn we na een uur of twee toch thuis gekomen. Snow mocht even rondlopen op het kleine veldje achter het huis, waarbij ze opeens wel genoeg energie leek te hebben. ‘Stom beest..’ Mompelde ik zacht toen ik me omdraaide en het huis in liep, verrast op te merken dat Edward nog thuis was. ‘Moet jij niet werken?’ Sprak ik, met genoeg volume zodat hij me sowieso zou moeten horen. Ik hoorde hem aan komen lopen, hij glimlacht vrolijk en sloeg zijn armen om me heen. ‘Jack kwam gister nog langs, ik hoorde dat je in het kasteel bleef. Wat is er gebeurd?’ Ik glimlachte zwakjes en legde opnieuw het hele verhaal uit, met behulp van mijn betoverende spraak natuurlijk. Om het wat geloofwaardiger te maken. ‘Er was een meisje dat Snow heeft gestolen, toen ik spullen ging halen om een nieuwe jurk te maken.’ Ik hief de tas omhoog met allerlei stoffen erin, ik had geluk dat ik daar nog aan had gedacht op de terug weg. ‘Ik ben toen maar in het kasteel gebleven, het was al laat. Het meisje zit trouwens in de kerkers.’ Edward knikte begrijpend, een kort moment keek hij haar ernstig aan. ‘Ik ben blij dat het goed is afgelopen, ik zal dat meisje morgen wel even bezoeken. Dan zal ik ervoor zorgen dat ze nooit meer zoiets flikt.’ Hij glimlachte en keek haar nog een laatste moment aan. ‘Maar ik zal nu moeten vertrekken, ik moet inderdaad maar eens naar mijn werk. Ik wilde gewoon eerst even wachten tot jij terug was.’ Zonder verder nog iets te zeggen liep hij de deur uit, om met Charming terug te rijden in de richting van de velden. Hij was de eigenaar van een groot stuk grond, hij had tientallen mensen voor zich werken. Het belangrijkste van zijn  beroep was eigenlijk om de boeren in de gaten te houden, zodat deze niets van de oogst voor zichzelf hield. Een deel ging naar hun, een ander deel ging naar de Koninklijke familie en de rest werd verdeeld onder de boeren zelf. Hoewel het deel voor de boeren meestal niet veel was.

Ik gunde mezelf de tijd om even na te denken, het grootste deel van mijn probleem was opgelost toch? Nymfe zat veilig achter slot en grendel en kon niet in de weglopen, behalve als ze besloten haar vrij te laten. Het stelen van een paard was immers niet levensbedreigend, de kans dat ze spoedig weer vrijkwam was zeer groot. Dus ik moest of voorkomen dat ze werd vrijgelaten, wat lastig ging worden. Of ik kon voor de makkelijkere manier gaan, door haar gewoon helemaal uit te schakelen. Dan kon ze nooit meer voor problemen zorgen, hoewel mijn toverspraak misschien niet krachtig genoeg was om mensen te beïnvloeden als ze erachter kwamen dat ik haar vermoord had. Want zo ver zouden zelfs mijn krachten niet gaan, terwijl dit een hoogstpersoonlijk geschenk van de godin van de liefde was. Een zucht verliet mijn lippen, hoe kon ik haar überhaupt doden? Als ik mijn ware vorm zou gebruiken, die ongeveer 2 keer mijn lengte had en ongelooflijk sterk was. Zouden mensen dit al gauw doorhebben, zelfs als ik haar op een plek doodde waar niemand kwam. Ik werd te snel uitgeput door mijn ware vorm, dit zou dan opvallen als ik opeens helemaal uitgeput bent en Nymfe is dan dood. Zouden er nog anderen oplossingen zijn? Hmpff.. Misschien dat ik mijn hoofd hier pas later over moest breken.

Wat op dit moment naar mijn weten belangrijker was, was dat ik een soort connectie met het meisje had gevoeld. Alsof ze een soort naaste van me was. Mijn geweten vertelde me dat Nymfe ontzettend op mij leek, alsof ze dezelfde eigenschappen had. Haar wijsheid, hoewel die waarschijnlijk minder was dan dat van mij.. Haar manieren, bevalligheid. Haar schoonheid had ze overduidelijk niet van mij geërfd, ik was stukken mooier. Maar dat was ook niet zo raar, ik was immers perfect. Zou zij dan wel dezelfde bedrieglijke aard hebben als die van mij? Want dat zou een goede mogelijkheid zijn voor haar nieuwsgierigheid, die eigenschap was een groot gevaar voor mij. Dat was het al eerder geweest, toen ik die pithos opende. Als zij die pithos zou vinden.. Dan zou dat mijn einde zijn.. De goden hadden namelijk een deal gesloten, dat niemand erachter zou komen dat ik het was die al die rampen en ziektes de wereld in had geblazen. Maar dan zouden ze wel de pithos vervloeken, hierbij hadden zij hoop de wereld ingeblazen. Maar als iemand de pithos op de juiste manier wist te hanteren, zou ik voor eeuwig opgesloten zitten in die oude stoffige vaas. Nee.. Nieuwsgierigheid was niet mijn grootste vriend.. En voor die eigenschap moet ik Hermes bedanken, dus eh bedankt gozer.

E N D O F C H A P T E R 2
Pandora's point of view

IN A WHOLE DIFFERENT WORLD AND.. WANTED

C H A P T E R 3
Nymfe’s point of view

IN A WHOLE DIFFERENT WORLD AND.. WANTED

C H A P T E R 3
Nymfe’s point of view

IN A WHOLE DIFFERENT WORLD AND.. WANTED

E N D O F C H A P T E R 3
Nymfe’s point of view

THE BOY IS MINE

C H A P T E R 4
Pandora's point of view

THE BOY IS MINE

C H A P T E R 4
Pandora's point of view

IT'S JUST CURIOSITY

E N D O F C H A P T E R 4
Pandora's point of view

A WARNING FROM ABOVE

C H A P T E R 5
Nymfe’s point of view

A WARNING FROM ABOVE

C H A P T E R 5
Nymfe’s point of view

A WARNING FROM ABOVE

E N D O F C H A P T E R 5
Nymfe’s point of view

HELLO THERE, DARLING..

C H A P T E R 6
Pandora's point of view

HELLO THERE, DARLING..

C H A P T E R 6
Pandora's point of view

HELLO THERE, DARLING..

E N D O F C H A P T E R 6
Pandora's point of view

WOUNDED AND HIDING

C H A P T E R 7
Nymfe’s point of view

WOUNDED AND HIDING

C H A P T E R 7
Nymfe’s point of view

WOUNDED AND HIDING

E N D O F C H A P T E R 7
Nymfe’s point of view

I WON'T LET YOU GO

C H A P T E R 8
Pandora's point of view