Pandora's Box [The Curse of Curiosity - NANOWRIMO]

I WON'T LET YOU GO

Dat was het moment geweest dat ik uitgehuwelijkt werd aan Edward, het was misschien niet wat ik het liefste wilde. Het was beter dan in dat weeshuis blijven, dat wist ik wel zeker. Maar toch, ik had liever zelf de kans hebben gehad om over mijn leven – en dan vooral mijn liefdesleven – te kunnen bepalen. Aphrodite moest toch ook wel ingezien hebben dat we niet bij elkaar pasten? Maar waarom hielp ze dan niet om er voor te zorgen dat die klik er wel kwam? Vooral dat begreep ik niet. Ik schoof mijn gedachtes van me af, ik had nu geen tijd om te verdrinken in zelfmedelijden. Dus hief ik mijn hoofd weer op en kwam overeind, mijn spieren deden nog steeds pijn van het laatste gevecht en protesteerden bij elke stap die ik zette. Maar ik moest het gewoon negeren, dat moest nog wel lukken. Ik pakte de spullen van Snowwhite en stapte het huis uit, om de witte merrie – voor een van de eerste keren – rustig en voorzichtig op te zadelen. Er zat nu toch geen haast achter, immers keek ik ook niet echt uit naar dit bezoekje. Maar ik moest terug naar het Koninklijke kasteel, misschien dat ze daar nog iets van een plan hadden om Nymfe terug de cel in te krijgen. Of ik moest dat plan aan ze voorleggen, of nog beter niet het gevangenschap van Nymfe. Maar haar einde. Dan hoefde ik er zelf ook maar weinig moeite voor te doen, ja dat zag ik dan nog wel zitten. Ik hees mezelf het zadel in en stuurde de merrie de weide uit, om vervolgens in een rustige stap koers te zetten naar mijn eindlocatie. Ik hoefde er nu toch niet snel te zijn en wat had ik eraan als mijn paard morgen ook last had van haar spieren? Niets, dus dan kon ik haar beter maar even een keer goed losrijden. Zoals ik de laatste tijd eigenlijk niet meer deed, maar het was ook niet zo dat ik me daar echt schuldig over voelde. Mijn problemen waren nu even belangrijker dan de gemoedstoestanden van een simpel paard. Een simpel paard, dat kunstjes kon. Rustig stappend passeerden we talloze mensen, ik had geen zin om ze allemaal te begroeten dus bleef ik maar gewoon nors voor me uitstaren. Zoals ik wel vaker deed, of nou ja zoals ik eigenlijk gewoon altijd deed. Die simpele boeren waren het niet waard om door iemand gecreëerd door Olympus begroet te worden, ik zag wel in dat ik misschien een beetje teveel eigendunk had. Maar wat maakte dat uit? Dan was ik in ieder geval niet zo onzeker. Op het moment dat ik Snow aan wilde sporen tot draf, zag ik vanuit mijn ooghoek iets glinsteren. Ik fronste en draaide mijn hoofd, om daar een bekend gestalte te zien. Het gestalte van de goud glinsterende god, die een ontzettende hekel aan me had.

Met een neppen glimlach op mijn gezicht geplakt stuurde ik mijn paard in de richting van de god van de zon, ook bekend als de god van de dokters, de dichtkunst, het orakel en waarschijnlijk nog wel iets wat ik allang weer vergeten was. De man staarde me nors aan, hij had echt zo’n hekel aan me dat het bijna grappig was. Hij gebaarde dat ik af moest stappen, maar ik bleef gewoon zitten. Iets wat de meeste mensen denk ik niet zouden wagen, het was wel is waar een god die tegenover je stond. Maar ik had totaal geen respect voor hem, als Zeus hem al niet belangrijk genoeg vond om mij een geschenk te geven. Dan moest hij wel echt onbelangrijk zijn onder de goden. ‘Ik heb jou misschien dan geen gave mogen geven, ik eis nog steeds dat je mijn bevelen gewoon opvolgt.’ Sprak hij droogjes, ik rolde met mijn ogen maar steeg toch maar gewoon af. ‘Wat moet je van me?’ Snauwde ik hem nors toe, de man negeerde mijn woorden en wachtte een kort moment voor hij eindelijk weer sprak; ‘Nog steeds jammer, dat ik van Zeus geen dichtkunst aan jouw mocht geven. Dat zou dit gesprek zoveel interessanter maken..’ Verzuchtte hij. Hoe moest ik deze man ooit tot zijn punt brengen? ‘Apollo,’ sprak ik poeslief. ‘Waaraan heb ik uw bezoek te danken?’ Er zat een overdosis aan toverspraak in mijn stem, maar ach. Ik moest toch iets proberen. ‘Hou daar maar mee op meisje, ik heb lang genoeg met Aphrodite opgescheept gezeten om voor die toverspraak niet meer te vallen.’ Een sarcastische grijns lag op zijn gezicht. ‘Maar, als je er echt op staat. Goed dan.’ Hij kuchte even. ‘Ik wil een deal met je sluiten, het is een deal die oorspronkelijk afkomstig is van Zeus. Ik weet eigenlijk niet eens waarom ik dit doe en niet Hermes, maar blijkbaar vindt hij zijn eigen creatie zo afschrikwekkend dat hij niet eens bij je langs wilt komen.’ Ik trok ongeloofwaardig een wenkbrauw op. ‘Als je dat meisje met rust laat en haar jou laat verslaan, dan zorgen wij ervoor dat jij na je ‘dood’ bij ons terecht komt in Olympus.’ Wat..? Nee, dat zou ik nooit doen. Zelfs niet voor een reis naar Olympus, dat kind zou niet van mij winnen. ‘Je hebt het zelf ook wel door Pandora, je kan dit niet winnen. Dat gaat je niet lukken.’ Sprak hij, toen ik na een minuut nog steeds zweeg. ‘Ik kan dit wel winnen, dat weet ik zeker,’ mijn stem trilde van de woede. Hoe durfde hij dit te zeggen..? ‘Voor geen goud zou ik in Olympus willen verblijven, jullie hebben me in de eerste paar jaren van mijn leven toch laten vallen. Om me vervolgens te koppelen aan iemand die ik helemaal niet mag. Laat staan dat ik dan in ruil voor mijn leven in Olympus zou willen wonen.’ De man haalde zijn schouders op. ‘En wedden dat ik na mijn dood gewoon terecht kom in de dieptes van Tartarus? Jullie goeden zijn net zo min te vertrouwen als Medea.’ De god leek beledigd, hmpf mooi zo. Ik steeg weer op. ‘Vertel Zeus maar dat ik zijn aanbod met liefde afsla.’ Ik draaide het paard om en ging op een drafje weer verder, ik gunde de god geen een blik meer waardig. Mijn reis naar het kasteel ging weer verder. Het paard bewoog zich voort met gelijkmatige, grote passen. Het landschap ging langzaam voorbij en er was niets bijzonders om te zien, ik had deze reis in korte tijd eigenlijk al iets te vaak gemaakt. Maar dat maakte me nu even niet zoveel uit, ik keek strak voor me uit. Mijn blik vond het kasteel. Zouden ze daar iets aan het probleem doen? Of stond ik er nog steeds alleen voor? Misschien dat ze zelfs al bezig waren met het verzinnen van plannen, om Nymfe weer gevangen te nemen. En misschien zelf te executeren. Dat laatste idee sprak me wel aan, dan had de beul ook eindelijk weer een keer werk. Dat werd ook wel weer eens tijd. Het was de laatste tijd namelijk aangenaam rustig geweest in het stadje, tot op het moment dat die ‘paardendief’ aangekomen was. Maar eigenlijk was dat voor de meesten ook nog niet echt een probleem geweest, als ze tenminste wisten dat Nymfe geen echte paardendief was.

Eenmaal bij het kasteel aangekomen steeg ik af en passeerde met een glimlach de bewakers bij de poort, zonder enige problemen kwam ik binnen. Zoals altijd wel. De teugels van mijn paard duwde ik zonder iets te zeggen, in de handen van Ashley. Het lange, magere blonde dienstmeisje. Ik wist dat ze hier prima voor paarden zorgden, dus dan hoefde ik me daar geen zorgen om te maken. Dat zou absoluut goed komen. Ik haastte me het kasteel in, ik wist onderhand ook de precieze weg naar de troonzaal. ‘Waarvoor kom je?’ Vroeg de bewaker bij de grote eikenhouten deur, toen ik de zaal in wilde gaan. ‘Ik kom om het hele probleem rondom die paardendief van laatst te bespreken,’ ik deed werkelijk waar mijn best om zo beleefd mogelijk te klinken. Wat nog een hele klus was als jij je veel beter voelde dan alle mensen hier in het kasteel. De bewaker knikte vriendelijk en opende de deur, hij ging me voor naar de troon en boog. Ik volgde zijn voorbeeld, hoewel ik heel wat lichter boog dan hij. ‘Ik kom voor de zaak rondom Nymfe Evers, ik wilde eigenlijk al eerder langskomen maar de tijd vliegt voorbij,’ loog ik gladjes. Ik had al veel eerder langs kunnen komen, maar toen had ik er nog geen behoefte aan gehad. De bewaker trok zijn wenkbrauwen op bij de directe manier waarop ik sprak, de meeste mensen begonnen met ‘Uwe hoogheid,’ of iets in die richting. Maar het koninklijk paar was niet anders van me gewend, ik kwam altijd direct bij het onderwerp wat ik wilde bespreken. Daar ging ik niet helemaal moeilijk om doen. ‘Ook daar hebben wij al het een en ander over besproken,’ begon Tamar, die zoals gewoonlijk het woord nam. Haar man was niet echt een prater. ‘We zien ook in dat dit de verkeerde kant op gaat, ze is nu al te lang weg en het zal niet lang meer duren voor het volk in gaat zien dat de leefsituatie ook voor hen gevaarlijk kan worden.’ Ik knikte dankbaar, het was een hele opluchting dat zij ongeveer hetzelfde dachten als ik. ‘Wat willen jullie er tegen doen?’ Klonk mijn vragende stem. ‘Immers groeit dit anders echt uit tot een groot probleem,’ ik begon nu pas te twijfelen of ze echt al maatregelen wilden nemen of dat het gewoon kwam door mijn toverspraak. ‘We zullen het volk om hulp moeten vragen.’ Oh goden, als ze dat volk iets lieten doen ging het waarschijnlijk wel weer goed mis. ‘We zullen posters ophangen, degene die haar vindt zal een geldprijs krijgen.’ Ik knikte nadenkend, dat kon misschien nog wel werken. Vooral de armere mensen zouden alles doen voor geld. Dat wist ik honderd procent zeker. ‘Het zou nog het leukste zijn als ze haar levend vinden, dan hebben wij straks ook nog wat vermaak.’ Sprak de koning droogjes. ‘Ik bedoel, zij zal dan sowieso geëxecuteerd worden.’ Hij haalde zijn schouders schuldbewust op toen hij een por van zijn vrouw kreeg, ze glimlachte. ‘Meer hebben we nu ook nog niet om je te melden, als we meer weten dan sturen we Kyra wel.’ Ik glimlachte terug. ‘Bedankt,’ ik boog nog een keer licht en draaide me om. Met een vlugge pas haastte ik me de troonzaal uit, de bewaker sloot de deur achter me. Zonder nog een keer om te kijken liep ik gracieus door de gangen van het kasteel, die rijkelijk versierd waren met tig schilderijen. Eenmaal buiten, liep ik naar de stallen en wenkte een van de bediendes om mijn paard op te zadelen. Misschien dat ik ook maar een keer zo’n bediende moest krijgen, die kon je vast wel ergens inhuren. Dat zou wel fijn zijn, dan had ik er geen last meer van dat zo’n paard ook verzorgd moet worden. Ik keek ongeduldig toe hoe de bediende zachtaardig Snow zadelde, de witte merrie leek daar geen problemen mee te hebben en ik zweerde dat ze zelfs vrolijk keek. Ik rolde geërgerd met mijn ogen toen de bediende eindelijk klaar was, zonder hem te bedanken nam ik de teugels over en sleurde het paard mee de stallen uit.

C H A P T E R 8
Pandora's point of view

muddafuggin' cooper !

I WON'T LET YOU GO

. Eenmaal weer onderweg streek ik een lok haar uit mijn gezicht, de zon was alweer onder aan het gaan. Blijkbaar ging er toch veel tijd verloren aan het even heen en weer reizen, of het was mijn depressieve bui van vanochtend. Dat daar al veel tijd aan was verstreken. Ik zuchtte, het maakte me eigenlijk ook allemaal niet meer uit. Ik wilde gewoon naar huis om even te rusten. Maar die gedachte bracht me ook alweer bij mijn volgende probleem, Edward. Hij deed de laatste tijd nog veel raarder dan normaal, ik wist niet wat hem bezielde. Ik begreep het gewoon echt niet meer.. Hij had sinds mijn gevecht met Nymfe, Charming weer terug. Dat vond ik al redelijk raar, of nou ja. Het was gewoon heel erg toevallig. Ook merkte ik heus wel dat hij stiekem brood meesmokkelde, het leek me onwaarschijnlijk dat hij brood voor de boeren meenam. Hoewel het nog wel een mogelijkheid was.. Misschien dat ik maar eens een kijkje moest gaan nemen bij de velden, misschien dat de boeren wel meer wisten of in elk geval dingen konden bevestigen. Dus in plaats van koers te zetten naar huis, stelde ik het rusten nog even uit en liet het grote witte paard van richting veranderen. In een rustige galop snelden we ons naar de velden.

Ik keek om me heen, maar er was geen spoor van Edward te vinden. Waar kon hij dan zijn? Ik stapte van mijn paard af en wenkte een van de boeren, met een verontruste frons op zijn gezicht kwam hij op me aflopen. ‘Vrouwe Pandora, wat is er aan de hand?’ Ik rolde met mijn ogen, om zijn onnodige zorgen. ‘Niets ernstigs,’ probeerde ik hem gerust te stellen. ‘Ik maak me gewoon een beetje zorgen om Edward, hij doet de laatste tijd nogal raar. Merken jullie daar iets van?’ De man haalde zijn schouders op. ‘Misschien dat hij gewoon ongerust was om Charming, aangezien de weg was.’ Hij leek even na te denken. ‘Ik weet het eigenlijk niet zo goed, ik heb hem de laatste tijd niet zo vaak gezien.. Hij komt vaak rond een uur of tien langs en gaat daarna na zijn controle rond een uur of vijf weer weg.’ Een kort moment keek hij me wantrouwend aan. ‘Hoezo eigenlijk?’ Ik gebaarde met mijn hand zijn zorgen wel. ‘Niets om je druk over te maken, het is gewoon iets wat ik moest weten. Afijn, bedankt.’ Ik steeg weer op en vervolgde mijn reis terug naar huis, ik liet het paard haar eigen gang gaan. Waardoor deze in volle galop weg sprintte, ze kende de weg naar huis uit haar hoofd. Vandaar dat ik ook niet echt op haar hoefde te letten.

Tegen de tijd dat we weer terug waren, zweette het paard enorm. Haar ademhaling was gejaagd en ze liep langzamer. Ik zag Charming al in de weide staan en vlak daarna viel mijn oog op Edward, die in de deuropening stond. ‘Wat heb je met dat paard gedaan?’ Vroeg hij plagend, ik rolde met mijn ogen en negeerde zijn opmerking. Ik liet mezelf uit het zadel glijden, waarna ik het paard bevrijdde van het tuig en haar het weiland inzette. Nadat ik de spullen had weggehangen, begon ik met het tweede deel van mijn plan. Ik moest Edward weer voor me winnen, dan kon niet anders. ‘Waarom ga je de laatste tijd telkens zo vroeg weg?’ Vroeg ik hem, al beginnend met een klein beetje toverspraak. ‘Het is heel druk op de velden, ik moet nu gewoon meer werken.’ Ik knikte, mijn toverspraak verdubbelde alweer bij mijn volgende woorden. ‘Kan je niet gewoon thuis blijven de komende tijd? Die boeren redden zich wel en je hebt echt hard gewerkt..’ Ik zag een vlaag pijn in zijn ogen, maar hij knikte toch. Lang leve toverspraak.

E N D O F C H A P T E R 8
Pandora's point of view

muddafuggin' cooper !