Changes go fast, maybe to fast. [&Avelin]

you're gonna here me roar

Een lange, gespierde man stapte de lerarenkamer in. Een zucht rolde over zijn lippen en hij haalde een hand door zijn donkerblonde haar, zijn leven had een tijd geleden al een aantal drastische wendingen genomen. Niet alleen toen hij gebeten, ook alle gebeurtenissen rondom die ene gewelddadige moonchild veroorzaakte een aantal drastische wendingen in zijn leven. Hij had een aantal kennissen verloren, die geëindigd waren op de brandstapel. Een huivering liep langs zijn ruggengraat, bij de herinnering aan die verdomde brandstapel.  Ze hadden geluk dat ze een nieuwe plek hadden gevonden om te kunnen leven, waar ze niet lastig gevallen zouden worden door mensen. Veel van zijn verleden herinnerde hij zich niet, alleen kleine stukken die bepaalde belangrijke informatie mistte waardoor het niet logisch leek.  Colin schrok op uit zijn gedachten toen hij achter zich voetstappen hoorde en draaide zich, na nog een kort moment een laatste gedachte uit te zenden, langzaam om.

OOC; holyfuck ik heb echt 0,0% aan inspiratie x'D

SEEING THE FUTURE

Avelin opende voorzichtig haar ogen, ze moest wakker zijn geworden van de geluiden om haar heen, alles klonk veel luider dan normaal. De kamer om haar heen had aardedonker moeten zijn, maar was duidelijk zichtbaar voor haar duidelijk verbeterde ogen. Een verontwaardigd gesnuif verliet haar neus, terwijl een stroom herinneringen haar geheugen binnenkwam en zich aan haar opdrong. Alleen de tijd net voor ze in deze kamer terecht kwam... Hij was verdwenen, heel wazig, alsof iemand er met een gigantische blur overheen was gegaan in Photoshop. Het meisje wist weinig van Moonchilds, ze had er vaag wat over gehoord. Naast de verhalen die onder de jeugd de ronde gingen natuurlijk, dat waren spookverhalen waarvan nog maar weinig klopte. Nee, ze had vernomen dat een Moonchild bijna zijn of haar hele geheugen kwijt was, eenmaal veranderd. Maar was ze dan een Moonchild? Avelin glimlachte somber in het donker, terwijl ze besefte dat net bij háár dingen weer anders moesten gaan, dat net zij weer iets anders moest beleven. Met een zucht verplaatste ze haar gewicht naar haar benen, en liep ze met een abnormale gratie naar de deur. Eenmaal geopend overweldigde het licht haar... Maar ze paste zich er op aan, en liep langzaam verder de gang door. Een persoon leunde tegen een muur, en voor ze het wist had ze haar mond open gedaan. 'Hallo?' Klonk haar stem zacht.

OOO words
Seeing the future, isn’t always as great as seeing the past.

you're gonna here me roar

’Hallo?’ Klonk de stem van het roodharige meisje, een kleine spijtige glimlach sierde Colin’s gezicht. Moest hij het haar vertellen? Het feit dat door zijn toedoen ze verandert was in wat ze nu is? Hij wist zelf niet eens waarom hij haar dit lot toegeworpen had, hij wilde zelf dolgraag terug naar zijn oude leventje. Hoewel hij zich er vrijwel niets van herinnerde.  ’Hallo,’ klonk zijn stem, met de benodigde vriendelijkheid, terug. Hij wist werkelijk niet wat hij moest zeggen, hij had het meisje al langere tijd op het oog gehad. Maar toch kon hij nog steeds niet bevatten waarom hij dit had gedaan, dus dan zou het ook nog niet veel schelen als hij het niet meteen aan haar vertelde.. Toch? Een tweestrijd was gaande in zijn hoofd,  aan de ene kant wilde hij het haar vertellen. Zodat ze niet in het duister hoefde te tasten, zoals hij nog steeds deed.. Een amper hoorbare zucht rolde over zijn lippen.